Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Έχασε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, ηττήθηκε η κυβέρνησή του, κέρδισε ο εκ γενετής προοριζόμενος για κυβερνήτης. Και μαζί η μαζική αμνησία των Ελλήνων, που τροφοδοτήθηκε από ένα μιντιακό σύστημα διαπλοκής και συμφερόντων. Για την ακρίβεια, έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Επειδή στις εθνικές εκλογές στάθηκε όρθιος, σε 40 μέρες αύξησε σχεδόν 8% τα ποσοστά του (η ΝΔ που ήταν περίπου σίγουρο ότι θα κερδίσει, άρα έπαιρνε την ψήφο αναποφάσιστων, αυξήθηκε λιγότερο), καθιερώθηκε ως μια από τις 2 μεγάλες δυνάμεις της χώρας, αναδείχτηκε σε πολύ ισχυρή αντιπολίτευση και κυρίως πήρε εντολή να εκπροσωπεί προγραμματικά και κοινωνικά ένα τεράστιο τμήμα των ελληνικού λαού που θέλει να ανοίξει δρόμους.
Ναι, ήταν άδικο για τον Αλέξη Τσίπρα και την προσπάθεια του ίδιου αλλά και μερικών ακόμα συνεργατών του- όχι για το ανύπαρκτο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ- το αποτέλεσμα. Ήταν άδικο το αποτέλεσμα για την ίδια τη χώρα και τους πολίτες της.
Με αυταπάτες, λάθη, πισωγυρίσματα, αλλά με μεγάλη προσπάθεια και έστω μικρά βήματα, ο Αλέξης Τσίπρας άλλαζε την Ελλάδα και τη θέση των Ελλήνων, ειδικά των πιο φτωχών στρωμμάτων. Και μετέτρεπε – αργά, να το παραδεχτώ- τη χώρα από μπανανία συμφερόντων και χώρα των “ιδιοκτητών”, σε μια χώρα των πολιτών, του Δικαίου, των Ανθρώπων, με φωνή και κύρος στο διεθνές πεδίο.
Γιατί λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας έχασε τις εκλογές; Κι όχι μόνο έχασε, αλλά πλέον στη θέση του είναι ο Μητσοτάκης, με τους Γεωργιάδηδες, τους Βορίδηδες, του Χατζηδάκηδες, τους Αυγενάκηδες και τους λογής εκπροσώπους των καταστροφέων της Ελλάδας;
Θα ξεκινήσω με αυτό που όλοι δε λένε επειδή δεν πρέπει… Προφανώς πάντα ο λαός έχει ευθύνες για τις επιλογές του. Άλλωστε αυτός (η πλειοψηφία του, δηλαδή) δεν ήταν που επί 40 χρόνια έβγαζε τους πολιτικούς που τον κατέστρεψαν, επειδή συναλλασσόταν μαζί τους, επειδή προσδοκούσε σε έναν διορισμό ή όποια άλλη προσωπική εξυπηρέτηση και παρέβλεπε το δημόσιο συμφέρον; Φυσικά ο λαός μπορεί να ψηφίσει λάθος! Όχι επειδή σε αυτή τη φάση δεν εξυπηρετεί αυτή η ψήφος, αλλά επειδή δεν εξυπηρετεί τον ίδιο το λαό και την Ελλάδα. Τί έκανε ο ελληνικός λαός; Τιμώρησε τον Τσίπρα επειδή δεν έκανε όσο γρήγορα έπρεπε πολλά πράγματα, τον τιμώρησε – ίσως- για “δεξιά πολιτική”, κι έφερε εκείνους που θα τα φέρουν… όλα δεξιά και υπόσχονται να καταρρίψουν όσα κοινωνικά μέτρα έφερε ο Τσίπρας!
Περίεργο; Ναι, περίεργο, αλλά όχι ανεξήγητο.
Προφανώς ο ελληνικός λαός διαμαρτυρήθηκε δικαίως για όσα δεν έγιναν ή όσα γίνονταν με αργούς ρυθμούς. Και εφόσον όφειλε να στείλει στην αντιπολίτευση τον Τσίπρα, θα έπρεπε να φέρει κάτι πιο προοδευτικό στην κυβέρνηση. Όχι το σκότος!
Σκότος; Μα εδώ μας έλεγαν επί χρόνια, πριν καν αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι τα μνημόνια, οι περικοπές, οι απολύσεις, ακόμα και οι αυτοκτονίες ήταν “αναγκαίο κακό” ή “παράπλευρες απώλειες” για το success story! Κι όποιος δεν τα θυμάται αυτά, μάλλον έχει διαγράψει από τη μνήμη του τους Πρετεντέρηδες, τις Τρέμηδες, τους Πορτοσάλτε και τους Παπαδημητρίου ή τους Παπαχελάδες, ακόμα κι αν οι τελευταίοι συνεχίζουν να μας υψώνουν (όχι να μας δείχνουν απλώς) το μεσαίο δάχτυλο της δεξιάς τους.
Με ένα κατεστημένο μιντιακό λοιπόν, απολύτως χρηματοδοτούμενο και σιτιζόμενο από τα γνωστά συμφέροντα μαρινάκηδων και άλλων “αστέρων” της διαπλοκής, οι συνταξιούχοι τη μια εβδομάδα έπαιρναν τη 13η σύνταξη (όπως και όποια ήταν αυτή, αλλά την πήραν ενώ οι άλλοι τους την είχαν κόψει) και την άλλη ψήφιζαν να επιστρέψουν εκείνοι που τους την έκοψαν!
Έτσι λειτούργησε το σύστημα επί χρόνια. Την πολιτική την ασκούν οι τηλεαστέρες, καλοπληρωμένοι από τη διαπλοκή και τα συμφέροντα των λογής αφεντικών τους, κι όχι μόνο από τους μιντιάρχες. Τα αφεντικά είναι πολλά, στην περίπτωση, μην έχετε αμφιβολίες…
Μην έχετε αυταπάτες, αυτό το σύστημα έφερε τον Μητσοτάκη και έστειλε, προσωρινά, τον Τσίπρα στην αντιπολίτευση. Για τα λάθη τα είπαμε. Ναι, υπάρχουν, είναι γνωστά, αλλά για τις καθυστερήσεις και τις “δεξιές” πολιτικές δεν δικαιολογείσαι να ξαναφέρεις τους καταστροφείς σου, αυτούς που θα δεις πραγματικά ποιες και πόσο δεξιές πολιτικές θα εφαρμόσουν…
Όμως για φέρτε στο μυαλό σας μια εικόνα. Η κυβέρνηση έφερε τις 120 δόσεις, την (κουτσουρεμένη) 13η σύνταξη, ανέστειλε την περικοπή των συντάξεων, εξασφάλισε την ομαλή κατάσταση στα Βαλκάνια και ανάγκαζε τους γείτονες από τα Σκόπια να αλλάξουν Σύνταγμα, να ξηλώνουν τα ονόματα “Μακεδονία” και “Μέγας Αλέξανδρος”, μετατρεπόμενοι σε συνεργάτες της Ελλάδας από στενοί φίλοι της Τουρκίας, αλλά όλα αυτά δεν τα μάθαινε ο Έλληνας. Για την ακρίβεια δεν τα μάθαινε έτσι. Τα μάθαινε όπως ήθελαν η Σια και ο Πορτοσάλτε, που πρώτα “ενημέρωναν” για τις διακοπές του Τσίπρα, τους χορούς Πολάκη με το τσιγάρο και πόσο άδικο για τον Άδωνη είναι να τον εμπλέκουν στο “ανύπαρκτο” σκάνδαλο της Novartis… Και φυσικά δεν έκουσαν ποτέ για τη Siemens και την εμπλοκή Μητσοτάκη, για τα θαλασσοδάνεια του “Κήρυκα”, για τις δηλώσεις περί “φυσικά και θα κάνουμε περικοπές στις συντάξεις” ή την αποδοχή Καραμανλή στο όνομα σκέτο “Μακεδονία”.
Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις μαζί σου το σύνολο των μέσων, αφού τα έχεις υπό τη μισθοδοσία σου… Κάποτε ο Απόστολος Κακλαμάνης είχε μιλήσει από το βήμα της βουλής για δικτατορία των μέσων ενημέρωσης. Και τότε, δεκαετία του 1990, δεν είχαμε αυτό που βιώνουμε σήμερα…
Πού πας, λοιπόν, Αλέξη χωρίς μέσα ενημέρωσης, όχι δικά σου, αλλά απλά να λένε και όσα εσύ κάνεις;
Και, πού πας Αλέξη με τέτοιο κόμμα;
Για να αναφερθούμε στο κόμμα ας εντοπίσουμε μερικά γεγονότα ή φαινόμενα:
Όταν για, παράδειγμα, επί χρόνια τοπικά στελέχη (Ηρακλείου) δεν έλεγαν και δεν λένε ούτε καλημέρα με την κυβερνητική και κομματική ηγεσία (δεν αναφέρομαι στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά σε υπουργούς ή υψηλά ευρισκόμενους στην κομματική “ιεραρχία”).
Όταν η κοινωνική αλληλεγγύη, βασικό στοιχείο του κόσμου της Αριστεράς από την ύπαρξή του, πήγε στο βρόντο και κυριάρχησαν προσωπικές επιλογές, πορείες, καπετανάτα, παραμαζώξεις και παρακόμματα.
Πώς να ξεχάσω – επιτρέψτε μου την προσωπική αναφορά, αλλά υπερβαίνει τα όρια μιας απλής “ατομικής” εμπειρίας- ότι όταν με για την κριτική του απέναντί του με οδηγούσε στα ποινικά δικαστήρια ο “πολύς” Αυγενάκης, γραμματέας της ΝΔ και σήμερα υφυπουργός του Μητσοτάκη, βρισκόμουν μόνος μου (με ελάχιστους φίλους μόνο) απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα και την εκπροσώπηση γραβατάκηδων, φουσκωτών και άλλων, μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Χωρίς καν νομική εκπροσώπηση (ας πούμε ότι αυτό ήταν πρόβλημά μου) αλλά και χωρίς καν την ηθική στήριξη του κόμματος της Αριστεράς. Πολύ περισσότερο χωρίς τη φυσική του συμπαράσταση. (Δεν ήταν μόνο η “τιμωρία” μου για την αμφισβήτηση των επιλογών στην αυτοδιοίκηση, καθώς και πριν από αυτά τα γεγονότα είχα ξαναζήσει πολλές φορές αυτή τη μοναξιά στις δικαστικές αίθουσες…)
Φανταστείτε την αντίστροφη εικόνα, να οδηγείται από τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Σκουρλέτη, στα δικαστήρια, να διώκεται για την κριτική του ένας δημοσιογράφος που ταυτίζεται με τον χώρο της δεξιάς. Μόνος του, χωρίς να ξεσηκωθεί ο κόσμος και η εκπροσώπηση της δεξιάς, νομίζετε ότι θα εμφανιζόταν;
Ή, να προσθέσω κι αυτή την πικρή προσωπική εμπειρία, λίγες ημέρες πριν τα δικαστήρια ενός ανθρώπου της Αριστεράς και, κατά τα δεδομένα, του εκπροσώπου του μόνου μέσου που στήριξε την κυβέρνηση της Αριστεράς και τις επιλογές του Αλέξη Τσίπρα σε μια ολόκληρη περιοχή, να τον καταγγέλλει δημόσια μέλος της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι ο “Στέφανος Χίος” του Ηρακλείου, επειδή δε συμφώνησε με τις επιλογές στην αυτοδιοίκηση! Και ουδείς από την τοπική κομματική εκπροσώπηση να ενοχλείται! Όχι μόνο επειδή έδινε επιχειρήματα στον Αυγενάκη λίγο πριν το δικαστήριο, αλλά επειδή με τις αναφορές αυτές ακύρωνε, στην πραγματικότητα, τη μόνη φωνή της Αριστεράς στα media. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρχαν άλλα στελέχη που έφτασαν στο σημείο να “δικαιολογούν” τη βρομιά, επειδή δεν συμμορφώθηκα…
Θέλετε κι άλλα; Όταν – μπροστά στην προσωπική λάσπη που “έτρωγα” – προσπάθησα να ρωτήσω “γιατί βρε συντρόφια;”, εισέπραξα την απάντηση “είσαι και αχάριστος” και “τολμάς να κάνεις κριτική στις αποφάσεις της ΝΕ, γράφοντας ότι είναι ξεκομμένη από την κοινωνία”! Και… “δε θέλουμε να σου μιλάμε”! Ναι, δεν είναι φανταστικοί διάλογοι αυτοί…
Φυσικά όλα όσα υποστήριξα τότε με την αναφορά ότι το κόμμα είναι ξεκομμένο από την κοινωνία (ύβρις κατά τη γνώμη κάποιων να γράφω κάτι τέτοιο!) αποδείχτηκε δυστυχώς με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο λίγο μετά, στις κάλπες… Όχι των εθνικών, αλλά των ευρωεκλογών και των τοπικών εκλογών, σε όλη τη χώρα. Επειδή σε όλη τη χώρα, λίγο ως πολύ, τα ανάλογα φαινόμενα με αυτά του Ηρακλείου υπάρχουν εδώ και χρόνια.
Οι προσωπικές, τραυματικές, εμπειρίες που προανέφερα κατατίθενται στο κείμενο αυτό επειδή θεωρώ ότι ξεφεύγουν από το προσωπικό και δείχνουν τα φαινόμενα που κυριάρχησαν σε ένα κόμμα που δεν έγινε ποτέ κόμμα, που ήταν καπετανάτο μερικών σε πολλές περιπτώσεις (δεν αναφέρομαι μόνο στην εμπειρία του Ηρακλείου).
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα αποδείχτηκε ανύπαρκτη, ανοργάνωτη δύναμη, που δεν μπορούσε να σταθεί δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα, έμεινε κολλημένο στις αντιλήψεις της μικρής αντιπολίτευσης, απομονωμένο σε ένα μικρόκοσμο στελεχών, μακριά από τις κοινωνικές εξελίξεις, τις ανάγκες της κοινωνίας και τις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και του προέδρου του.
Κατάντησε κόμμα παραγόντων και παραγοντίσκων, που έβγαζαν προσωπικές στρατηγικές, που έκαναν τις παρασυνάξεις τους για να διαμορφώνουν πλειοψηφίες πριν από τις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων. Που έβαζε προτεραιότητες όχι με βάση τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας – τις οποίες αγνοούσε καθώς ήταν μακριά από αυτήν- αλλά με βάση ακριβώς αυτές τις προσωπικές στρατηγικές. Για την προώθηση, πχ, προσώπων ενόψει εθνικών εκλογών, για την ακύρωση άλλων, που δεν ήταν με τους “παράγοντες”. Ακόμα και αν αυτοί οι “άλλοι” που ακυρώνονταν ήταν κοινοβουλευτικά στελέχη. Φαινόμενα που γνωρίσαμε και στο Ηράκλειο.
Προσέξτε, σε αυτές τις στρεβλές λειτουργίες, πάντα τα πρόσωπα είναι στο επίκεντρο, όχι οι κοινωνικές ανάγκες και οι πολιτικές ως απάντηση σε αυτές.
Πολύ γρήγορα, λίγο μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, το κόμμα μεταλλάχτηκε σε ένα μόρφωμα σαν αυτό που είχε γίνει το ΠΑΣΟΚ. Αλλά τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ είχε μετατραπεί σε κόμμα παραγόντων και παραγοντίσκων, ξεκομμένο από την κοινωνία, μετά από κάποια χρόνια. Όχι από την πρώτη σχεδόν ώρα.
Στην ουσία επί 4,5 χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο μοναχικός αγωνιστής, ο μαχητής στα ευρωπαϊκά και ελληνικά πεδία. Με ελάχιστους συντρόφους – μαχητές να στέκονται στο ύψος των αναγκών, όπως τις καθόριζε το παράδειγμα του ίδιου.
Στην πραγματικότητα ακόμα και στενοί του συνεργάτες φάνηκαν όχι απλά ανεπαρκείς, αλλά και καλαμοκαβαλητές. Και αυτή η εικόνα έβγαινε προς τα έξω, έφτανε μέχρι “κάτω”.
Σήμερα, όπως τα έφερε η ψήφος του ελληνικού λαού, ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τη μοναδική ευκαιρία να αλλάξουν τα πάντα. Με ισχυρή εντολή από το 31,5% του ελληνικού λαού, του προοδευτικού κόσμου, που δεν είναι απλά μια ψήφος απροσδιόριστη, αλλά συμπαγής και με σαφέστατη οδηγία: προγραμματική αντιπολίτευση για την αποκάλυψη των “σωτήρων” της διαπλοκής που ήρθαν καβάλα με την ψήφο της πλειοψηφίας. Επειδή, δυστυχώς, τις συνέπειες αυτής της επιλογής δεν θα τις πληρώσουν μόνο όσοι την έκαναν αλλά και όσοι προειδοποιούσαν ή αντιτάχτηκαν.
Προγραμματική, λοιπόν, αντιπολίτευση, μέσα και έξω από τη βουλή.
Αποκατάσταση της σχέσης και επαφής με τα κινήματα, την κοινωνία, τον συνδικαλισμό, την αυτοδιοίκηση, τις αγωνίες του κόσμου. Δίπλα και μέσα στον κόσμο, που είναι δεδομένο ότι θα βιώσει και πάλι τον φόβο και την απογοήτευση, την οργή. Και δεν πρέπει να είναι μόνος του.
Ανάδειξη ανθρώπων από την ευρύτερη προοδευτική παράταξη που θα ξέρουν, θα μπορούν αλλά κυρίως θα έχουν το επαρκές πεδίο να δώσουν μάχες και να βγουν μπροστά. Νέα στελέχη δηλαδή, πουν δεν έχουν φιλοδοξίες για προσωπικές πορείες, αλλά μέσα στην Αριστερά και την Προοδευτική Συμμαχία επιλέγουν τη συλλογική απάντηση.
Αλλά για όλα αυτά, που θα προετοιμάζουν την επόμενη φάση για τη σωτηρία της χώρας από τους “σωτήρες” της, υπάρχουν δυο προϋποθέσεις, που στην τωρινή προσπάθεια έλειψαν: οργανωμένο, πραγματικό κόμμα, ανοικτό στην κοινωνία κι όχι κλεισμένο σε κάποια γραφεία, και μέσα ενημέρωσης που να μιλάνε πραγματικά, να σπάνε το μονοπώλιο των λογής διαπλεκόμενων.
Αυτά τα δυο, το κόμμα και τα μέσα, είναι τα κομβικά σημεία για το επόμενο εγχείρημα.
Και η εντολή δεν μπορεί να είναι παρά: Αλέξη, άλλαξέ τα όλα!
Στο δικό σου χέρι πλέον είναι τα πάντα!