Του Μιχάλη Τζανάκη
Τελέστηκε την π. Κυριακή το ετήσιο στο Ακρωτήρι για τον Ελευθέριο και Σοφοκλή Βενιζέλο. Αν απορείτε ποιος ή ποια αποτέλεσε τον κεντρικό ομιλητή ή ομιλήτρια της εκδήλωσης μην πάει το μυαλό σας σε κάποιον «ακαδημαϊκό», ή έστω πολιτικό εκπρόσωπο του τόπου ή ευρύτερα της ελληνικής Πολιτείας. Ο επετειακός «πανηγυρικός» εκφωνήθηκε από τον -ή μάλλον την- καθ’ ύλη αρμόδια εκπρόσωπο, όχι της κυβέρνησης αλλά της ίδιας της χώρας!
Ως γνωστόν άλλωστε η Ελλάς από καταβολής της περισσότερο εκπροσωπείτο από τους «ευεργέτες» της παρά από τους νόμιμους εκπροσώπους της. Όταν έχεις την «κυρία των τιμών» ειδική επαΐουσα περί παντός επιστητού στη χώρα δεν έχεις ανάγκη ούτε κάποιον πολιτικό επιστήμονα, ούτε κάποιον ιστορικό να μιλήσει για τη ζωή και το έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου. Αντίστοιχα, πριν λίγες ημέρες δικαίως ομίλησε μετά του Καρόλου και της συζύγου, Καμήλας για τα ανδραγαθήματα του Κολοκοτρώνη και του Νικηταρά, αφού δεν υπάρχει στη χώρα κάποιος ειδικότερος επ’ αυτού. Γιατί εδώ που τα λέμε ποιος ή μάλλον ποια κράτησε ζωντανό το … «ολυμπιακό πνεύμα» τις τελευταίες δεκαετίες και μεταλαμπάδευσε τις ύψιστες αρχές της ευγενούς άμιλλας ανά την οικουμένη;
Όταν η χώρα διαθέτει τέτοια «πολυεργαλεία» γιατί να μην τα χρησιμοποιεί σε κάθε περίπτωση; Αφήστε δε τους δεσμούς που δημιουργεί με την … «παράδοση» καθώς ανά περίσταση υπάρχει και η αντίστοιχη ενδυματολογική αναφορά στην επέτειο!
Επανάσταση του 21; Ντυμένη «Μπουμπουλίνα»! μνημόσυνο Βενιζέλων; Χειροποίητη στολή Κρητικοπούλας! Εκδήλωση για τα 2500 χρόνια αθηναϊκής δημοκρατίας; Ντυμένη Καρυάτιδα και πάει λέγοντας! Γιατί έτσι τηρούνται οι παραδόσεις! Έτσι «συνέχεται» η εθνική μας συνείδηση!
Αν ξεφύγουμε από το γραφικό του πράγματος η προσέγγιση των «ιδιοκτησιακών» συμπεριφορών για την ικανοποίηση της νοσηρής ματαιοδοξίας των «εκπροσώπων» της χώρας θα πρέπει να προβληματιστούμε για το πού ακριβώς οδηγούμαστε.
Ωστόσο, καλό θα ήταν αφού η «ελληνολατρία» είναι έκδηλη στο ενδυματολογικό τουλάχιστον μέρος από τους «εκπροσώπους» του έθνους να υπάρξει και κάποια ενδελεχής μελέτη των όρων και των … ορίων της «ύβρεως». Θα ταίριαζε ίσως και η παραπομπή από το έργο του Ηρόδοτου της επίσκεψης του σοφού Σόλωνα –κατόπιν προσκλήσεως του Κροίσου- στις Σάρδεις τι αντέτεινε στην επιδειξιομανία και την ματαιόδοξη έπαρση του βασιλιά της Λυδίας που τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού του έδιναν την εντύπωση της απόλυτης ευτυχίας…
Έψαχνα τη λέξη και δεν την έβρισκα, gold-digger λέγονται αυτές οι νύφες στα αγγλικά.
Δεν είμαι από τις γυναίκες που γοητεύονται από το χρήμα και την εξουσία, αλλά και να ήμουν, δεν θα είχα καμιά ελπίδα επιτυχίας, γιατί όλο αυτό χρειάζεται σοφία, σχέδιο και να είσαι πολύ αδύνατη, γυμνασμένη και κομψά ντυμένη πάντα… Μια μέρα καταρρέει ο χάρτινος πύργος, όπως στην περίπτωση της Πατούλη, της Αλιμόνου και τόσων άλλων… Οι πιο καινούριες νύφες και ειδικά οι καλές νοικοκερές τύπου Κέητ Μίντλετον ή Μαριέττα Χρουσαλά ή Δούκισσα Νομικού, Μπαλατσινού κτλ απλά ζουν με τη δυστυχία στο βλέμμα τους που δεν κρύβεται με τίποτα. Καλύτερα καλόγρια σε μοναστήρι παρά κάτω από την κηδεμονία ενός βουτυρόπαιδου. Για να μην σχολιάσω πώς ακριβώς λέγεται το συγκεκριμένο επάγγελμα.