Μαζεύτηκαν 5-6, πήραν και τον Ψαραντώνη, μαζί με το άλογο, κι ανέβηκαν στο Μαρτινένγκο, να κάνουν “κίνηση πατριωτισμού”, πάνω από τον τάφο του Καζαντζάκη.
Είναι η ομάδα των Κρητικών “μακεδονομάχων”, που μετά τη Θεσσαλονίκη, σάλπαρε για την Αθήνα, προκειμένου να φωτογραφηθεί στα μνημεία της.
Είπαμε, η γραφικότητα είναι και κρητική… Και προσβάλλει ακόμα και την αισθητική, πατώντας με τα άλογά της στον τάφο του Καζαντζάκη. Μακάρι να είχαν μάθει και μερικοί ήντα ‘πε ο Καζαντζάκης…
Δείτε ακόμα: Η γραφικότητα είναι (και) κρητική, βεβαίως βεβαίως…
Εσύ γκαιμπελιστή της δεκάρας ξέρεις ήντα είπε για τους μοιαστούς σου; «Από το 1923 – 1933 περίπου περνούσα την ίδια συγκίνηση και φλόγα στην αριστερή παράταξη, αλλά ποτέ κομμουνιστής, καθώς ξέρετε, την πνευματική αυτή ψώρα δεν την έπαθα». Σε επιστολή του, δε, το 1928 στην Ελένη Σαμίου (στη μετέπειτα δεύτερη σύζυγό του) σημειώνει: «Τις ιδέες μου για τον κομμουνισμό τις ξέρετε και τις διατύπωσα κατά τρόπο δύσκολο, μα λαγαρό τρόπο στην “Ασκητική”. Δεν είμαι επιπόλαιος, μήτε στενοκέφαλος, μήτε μαρξιστής… Η δουλειά μας στη Ρουσία δεν θα μας επιβάλει καμία σκλαβιά και μήτε είμαστε όργανα κανενούς». «Είμαι μια ηθική συνείδηση και τίποτε άλλο», συνήθιζε να λέει ο Καζαντζάκης, «δεν ανήκω σε μια ιδεολογία. Για αυτό μπορώ να βλέπω καθαρά. Όταν ανήκεις σε κάποιο κόμμα, δεν βλέπεις καθαρά. Κι αν βλέπεις καθαρά, δεν μπορείς ν’ ανήκεις σε κόμμα» (από το βιβλίο της Έλλης Αλεξίου «Για να γίνει μεγάλος»). Και σ’ ένα από τα 400 γράμματα που είχε αποστείλει στο φίλο του Πρεβελάκη, κατέληγε στο εξής συμπέρασμα: «Εκείνοι που θα δημιουργήσουν τη νέα Kultur δεν είναι οι κομμουνιστές. Ποτέ οι κατώτερες τάξεις απ’ ένα σύνολο, επαναστατώντας και ρίχνοντας τους αφέντες, δεν δημιούργησαν πολιτισμό».
Όλα… καλά!
Απόκριες είναι, άλλωστε…