Της Ελευθερίας Μηλάκη
Ήταν μόνο ένα μικρό γωνιακό μαγαζάκι και έφτασε να συζητιέται σε σεμινάρια μπίζνες ως ιστορία οικονομικής επιτυχίας! Ε βέβαια, όταν πουλάς ψέματα, είναι πολύ ευκολότερο να μαζέψεις λεφτά. Φαρδιά η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλεια, έλεγε μια εικόνα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας… Τέλος πάντων ήταν ένα βράδυ με καθαρό ουρανό, δροσερό και όχι ζεστό. Στεκόμουν στο Μεϊντάνι, κρατώντας από το κάθε χέρι ένα σάντουιτς – σουβλάκι, τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο ως τη μέση του σάντουιτς. Στο σημείο όπου είναι ένα ψιλικατζίδικο που πουλάει και ξένο τύπο. Ένα ρομαντικό ζευγάρι νεαρών Ιταλών τουριστών με κοίταξε γελώντας. Τα χαμογελά μας συναντήθηκαν σε μια όμορφη στιγμή, όχι, δεν θα τα έτρωγα και τα δύο μόνη μου, αν και θα μπορούσα. Είχε πάει να πάρει κάτι να πιεί.
Λίγο πιο πέρα ήταν η Φοντάνα του Μοροζίνι, δεν ξέρω αν είχε ή δεν είχε νερό και πάντως δεν είχε τρεχούμενο νερό. Ξαφνικά έπεσε πάνω μου μια βροχή από λέξεις, από το μπαούλο, το σιδερένιο παλιό μπαούλο της αποθήκης. Τρελή δεν είμαι; Ό,τι θέλω λέω!/Κεριά και λιβάνια!/Νομίσματα κάλπικα!/Χρόνου φείδου!/Ουδείς αναντικατάστατος!/Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις!/Κούκλα η Άντζελα Γκερέκου και είναι και αρχιτέκτων!/ Ανθέλληνες!/ Όλοι είναι ανθέλληνες!/Ο ηρωισμός και η τρέλα χωρίζονται με μια λεπτή γραμμή!/ Θα σε πνίξω, με το μαντήλι που φορείς στην κεφαλή!/ Μην είσαι γεροντοκόρη!/ Μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό!/Δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος! Και τότε άρχισαν να ξεπετάγονται όλα όσα πρέπει να απαρνηθεί ο νέος Έλληνας που ζει στα ερείπια της επιτυχίας των γονιών του σαν άλλη Άννα Φρανκ… Η αλοκάσια, η σελατσινέλα, ο κρότονας, η φτέρη, ο φίκος,οι κάλλες, οι νεραγκούλες, οι παπαρούνες, οι μυρτιές, το αραχνάκι, το κυπαρύσσι, οι μαργαρίτες, τα χρυσάνθεμα, οι ντάλιες… Η άνοιξη είναι εδώ. Λεμόνια. Το Ηράκλειο έχει πάρα πολλά λεμόνια. Ο λόγος που είμαι ακόμα εδώ είναι τα πάρα πολλά λεμόνια. Αν σκεφτείς ότι στις χώρες του Βορά χρειάζεται να πληρώσεις δύο ευρώ για ένα και μόνο βιολογικό λεμόνι, ώστε να πάρεις το ξύσμα του για να ψήσεις ένα κέικ! Την Τσικνοπέμπτη ο κόσμος θα «ψήσει». Τα φτωχά γουρούνια!
Απαρνούμαι την αγορά βιβλίων. Έτσι και αλλιώς δεν έχω καμία διάθεση για διάβασμα πέρα από εφημερίδες και περιοδικά. Θα ήθελα να αγοράσω πολλά καινούρια βιβλία και να τα τοποθετήσω σε μια καινούρια βιβλιοθήκη, μαζί με όλα όσα έχω συλλέξει από τις κυριακάτικες εφημερίδες. Περνά ο καιρός, αυτό είναι η μόνη σταθερά. Οι παλιές εφημερίδες μαζεύονται, τα νέα γίνονται παλιά, όμως δεν μπορεί η απώλεια να είναι η μόνη σταθερά! Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε, και όποιος αυτοπροβάλλεται ως ο απόλυτος νικητής, αυτός πάσχει από την πλάνη μιας ψευδαίσθησης ή λέει ψέματα. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα. Συμφωνώ ότι ο καθένας πρέπει να λέει το ποιηματάκι του, το τραγουδάκι του, όχι όμως για να μας πάρει κάτι, να μας αρπάξει κάτι… Ο χιτλερίσκος σε κλέβει και σε ταπεινώνει πριν σε σκοτώσει, έτσι είναι κατά κανόνα!
Αυτή τη χρονιά βρήκα πολλά μύρτιλλα. Η μυρτιά, αν δεν κάνω λάθος, είναι σύμβολο νίκης. Κάθε λουλούδι ή φυτό, από το μεσαίωνα ήδη είχε ένα συμβολισμό. Αν για παράδειγμα μία κοπέλα σου έδινε ένα «άνθος καλαμποκιού», δεν έχω ιδέα τι στην ευχή είναι αυτό, σήμαινε «δεν είσαι ο κατάλληλος για μένα». Ο τσιγγάνος έλεγε, η ζωή αν πιέζει, πρέπει να την αψηφάς, μην σε περιπαίζει… Δεν οδηγεί πουθενά. Οι ξυλοκόποι έκοψαν ένα μεγάλο δέντρο και το κουβαλούσαν με το άλογο έξω από το δάσος. Όπως σερνόταν το δέντρο, σχημάτιζε ένα δρόμο. Αν ένα παιδί, ή ένας ανυποψίαστος περαστικός έπαιρνε αυτό το δρόμο, χανόταν όλο και πιο βαθιά στο σκοτεινό δάσος. Αδιέξοδο! Κασσελάκη ή Μητσοτάκη, σχολιάζει με νόημα ο κρεοπώλης πίσω από τον πάγκο του.
Πείτε μου παιδιά, δεν είμαι ήρωας; Ρωτούσε κάθε χρόνο σε όποια τάξη, συνήθως πέμπτη ή έκτη, αναλάμβανε ο κύριος Κώστας ο δάσκαλος – διευθυντής. Δεν είμαι ήρωας!; Δίδασκα σε ορεινά χωριά, με την κόρη μου μωρό, ανάμεσα στους λύκους και στα χιόνια… Η ιστορία κάνει τον ήρωα. Μπορείς να είσαι ένας τίμιος δειλός όπως όλοι οι άλλοι! Διέκοψε τη λεκτική η φωνή ενός καθηγητή φιλοσοφίας. Ο ηρωισμός και η τρέλα χωρίζονται από μια λεπτή γραμμή…
