Ο τραγικός θάνατος της Νίκης Φλουρή, στηρίγματος του Candia από την πρώτη στιγμή, προκάλεσε πραγματικό σοκ όχι μόνο στην μικρή κοινότητα των εργαζομένων του site, αλλά ευρύτερα στην τοπική κοινωνία.
Δείτε επίσης:
“Έφυγε” από τη ζωή η Νίκη Φλουρή
Η 53χρονη Νίκη Φλουρή έφυγε από τη ζωή το ξημέρωμα της 8ης Αυγούστου. Δυο ακριβώς μήνες έμεινε στο νοσοκομείο. Στις 8 Ιουνίου μπήκε στο ΠΑΓΝΗ, με διάγνωση μεταστατικού καρκίνου, που είχε χτυπήσει και την σπονδυλική στήλη ακινητοποιώντας την ίδια μέρα τα κάτω της άκρα. Η διάγνωση μάλλον έγινε πολύ καθυστερημένα, παρά την προσπάθεια να διαπιστωθεί το πρόβλημα από το καλοκαίρι του 2021.
Δείτε επίσης:
Για τον όγκο και τις μεταστάσεις πολύ λίγα μάθαμε στην πορεία αυτών των δυο μηνών μέχρι το τέλος. Γιατροί έλεγαν προφορικά για μεταστάσεις από τον εγκέφαλο μέχρι την κοιλιά αλλά και σε πολλά άλλα σημεία. Δεν επιβεβαιώθηκε τίποτε από αυτά.
Δείτε επίσης:
Κάποια στιγμή η 53χρονη πήρε τα πάνω της. Ενώ αρχικά μπορούσε να κινήσει σχεδόν μόνο το κεφάλι και τα χέρια, μπόρεσε να καθίσει μόνη στο κρεβάτι γεγονός που θωρήθηκε από τους γιατρούς ως εξαιρετικό βήμα! Μπορούσε να σηκώνει τον αυχένα, να γυρίζει στο πλάι. Να μην έχει πλέον τους αφόρητους πόνους.
Βήματα καλά, έλεγαν οι γιατροί. Εκείνοι οι συγκρατημένοι πάντα γιατροί, ειδικά στην Κλινική Παθολογικής Ογκολογίας. Εκεί που όλοι (;) τρέχουν, μαζί και το νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά ποτέ δε φτάνουν. Ειδικά την εποχή της πανδημίας που η “λύση” είναι να συρρικνωθούν όλα τα άλλα για να φανεί ότι γίνεται δουλειά εναντίον του covid, αλλά ,με το ίδιο ή και λιγότερο προσωπικό… Σε χώρους ασφυκτικούς, ανεπαρκείς, με ελλείψεις ακόμα και σε ένα απλό θερμόμετρο…
Βήματα καλά… Τότε; Τί έφταιξε;
Η Νίκη δεν έφυγε από την αρρώστια που τη χτύπησε. Και μη σπεύσει κανείς να σκεφτεί ότι οι ογκολογικοί ασθενείς φεύγουν πάντα από άλλες αιτίες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το αληθινό καρκίνωμα των ελληνικών νοσοκομείων: τα μικρόβια, τα φοβερά και τρομερά μικρόβια, αλλά και την αλαζονεία κάποιων καλαμοκαβαλημένων γιατρέσσων (ειδικευόμενων μάλιστα).
Ενώ τα πράγματα φαίνεται να έχουν μια σχετικά καλή πορεία (αυτά που έλεγαν για ραγδαία εξάπλωση του καρκίνου δεν επιβεβαιώνονται, δεν επιβεβαιώνεται καν η έκταση των υφιστάμενων μεταστάσεων, φεύγουν οι πόνοι, αντί να χαθεί και η αίσθηση στα κάτω άκρα, όπως ήταν ή πρόγνωση, αυτή ενισχύεται και αρχίζει μια ελάχιστη έστω κινητικότητα) γίνεται αίτηση από το ΠΑΓΝΗ να μεταφερθεί σε κέντρο αποκατάστασης,, στο “Ολύμπιον”, δίπλα στο νοσοκομείο. Αρχές Ιουλίου εγκρίνει ο ΕΟΠΥ αποκατάσταση 60 ημερών, άρα πλέον ο καρκίνος περνά σε δεύτερη μοίρα και προέχει η μάχη η Νίκη να μπορεί να κινηθεί με ή χωρίς βοήθεια.
Έχει κάνει και την πρώτη χημειοθεραπεία και πλέον είναι όλα έτοιμα για το επόμενο, το ελπιδοφόρο βήμα (μεταξύ μας, η βελτίωση, οι μη πόνοι κλπ δεν είναι και πολύ σίγουρο ότι οφείλονται στη χημειοθεραπεία ή στη χρήση της φαρμακευτικής κάνναβης, που φυσικά δε χορήγησε το νοσοκομείο). ΚΙ ενώ γίνονται οι συνεννοήσεις για τη μετακίνηση στο κέντρο αποκατάστασης, εμφανίζει πυρετό, δέκατα. Καθημερινά, επί σχεδόν 20 ημέρες.
Νεαρά γιατρέσσα, που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της και μπορεί και να σκοτώσει όποιον τολμήσει να της απευθυνθεί, από εκείνα τα άτομα που θωρούν ότι είναι κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους (…), όταν κάνει τη χάρη να ενημερώσει τους δικούς της. λέει ότι όλα είναι υπό έλεγχο.
-Ο πυρετός σας ανησυχεί; είναι το ερώτημα που προσωπικά της απευθύνω.
-Όοοχι, δεν μας ανησυχεί. Δεν υπάρχει θέμα, είναι η απάντηση…
-Από πού είναι, λοιπόν;
-Δεν το ξέρουμε, αλλά δε μας ανησυχεί.
Την Τρίτη 26 Ιουλίου αποφασίζεται να γίνει η μετακίνηση, παρά το γεγονός ότι ο πυρετός είναι καθημερινός, αλλά δεν ανησυχούν εκείνοι που πρέπει… Ούτε όμως ξέρουν, όπως λένε, από πού προέρχεται.
Το ότι “δεν ανησυχούν” εκείνοι που πρέπει φαίνεται και από τη συνοδευτική διάγνωση που δίνεται από την ίδια ειδικευομένη. Πουθενά η αναφορά για τον πυρετό, ακόμα περισσότερο με άγνωστη αιτία!
Αρχικά αρνείται να μας δώσει το συνοδευτικό και μας παραπέμπει στο “Ολύμπιον”, το οποίο όμως θέλει να το κρατάμε μαζί. Αφού η γιατρέσσα μας πετάει ένα “έχω και άλλους ασθενείς να ασχοληθώ, δεν μπορώ μόνο μαζί σας” (μην προκαλεί έκπληξη, έχει πει και πολύ χειρότερα, όπως όταν ανακοίνωσε στη σοκαρισμένη ακόμα από τη μεταφορά της στην Ογκολογική, Νίκη, τι ακριβώς καρκίνο έχει προκαλώντας τεράστιο πρόβλημα στην ίδια αλλά και σε όσους άλλους -ο ένας πάνω στον άλλο είναι- ασθενείς και συνοδούς ενημερώνονταν από τις φωνές της στους διαδρόμους… Φυσικά, όπως της ξεκαθάρισαν οι προϊστάμενοί της, ενώπιον και άλλων, δεν είναι δουλειά μιας ειδικευόμενης να ενημερώνει τους ασθενείς για τον τύπου καρκίνο που έχουν ή αν έχουν και πολύ περισσότερο να τα φωνάζουν στους διαδρόμους…)
Τελικά, την ίδια μέρα φεύγουμε, με ελπίδα.
Στο “Ολύμπιον” οι ελπίδες αναπτερώνονται, η Νίκη ελπίζει ότι θα μπορέσει να κινηθεί, ξεχνά για την ώρα τον καρκίνο. Και όντως, οι πρώτες ασκήσεις που γίνονται επιβεβαιώνουν την ελπίδα και την αισιοδοξία.
Αλλά ο πυρετός, πυρετός. Το πρωί του Σαββάτου 30 Ιουλίου η εφημερεύουσα γιατρός (Δέσποινα Μιχελή, που πλέον θα βρίσκεται ως ειδικευόμενη στην ΩΡΛ του ΠΑΓΝΗ) διαπιστώνει ότι πολλά δεν είναι όπως φαίνονται. Κι ακριβώς με αυτά τα λόγια ενημερώνει τους συγγενείς. Να προλάβουμε, λέει η γιατρός, που φαίνεται ότι δεν είναι σαν άλλες “βεντέτες” που συναντήσαμε και ξέρει καλά τη δουλειά της. Μεταφέρει με ασθενοφόρο του κέντρου Αποκατάστασης τη Νίκη στο εφημερεύον Βενιζέλειο. Και ενημερώνει τους συναδέρφους της ότι φοβάται για μικρόβιο.
Η Νίκη εκείνο το Σάββατο μέχρι και τις 6 το πρωί της Κυριακής δίνει την πρώτη μεγάλη μάχη. Το να χαθεί είναι πολύ πιθανό. “Να είστε έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα”, ενημερώνουν τους συγγενείς οι γιατροί. Αντιμετωπίζει πολυοργανική ανεπάρκεια, η ζωή της κρέμεται από μια κλωστή. Υψηλός και συνεχής πυρετός.
Ανταποκρίνεται στις προσπάθειες των γιατρών του Βενιζελείου, των ΤΕΠ και της Β’ Παθολογικής.
Λίγα λεπτά πριν από τις 6 το πρωί της Κυριακής, σ’ έναν μοναχικό (λόγω του εντοπισμού του μικροβίου) θάλαμο του Βενιζελείου, η Νίκη κάνει μια συγκλονιστική κίνηση και μένει με τα μάτια ανοικτά και τα χέρια προς τα πάνω. Η κόρη της Μαρία, που βρίσκεται δίπλα της εκείνο το βράδυ, περιγράφει στους γιατρούς συγκλονισμένη ότι μάλλον η μητέρα της έπαθε εγκεφαλικό… ΟΙ γιατροί φοβούνται για μεταστάσεις στον εγκέφαλο και κάνουν επειγόντως εξετάσεις.
Επιστρέφοντας, η Νίκη είναι μια χαρά! Εκείνη τη στιγμή, λένε οι γιατροί, κέρδισε τη μάχη!
Έχει εντοπιστεί και το μικρόβιο, είναι το πιο γνωστό και πιο δύσκολο ίσως ενδονοσοκομειακό, το κλεμπσιέλλα, που ευθύνεται για πολλούς θανάτους.
Η γιατρός (και οι γιατροί) στο “Ολύμπιον” κατάφεραν άμεσα να εντοπίσουν τον κίνδυνο για τη ζωή της και όσα έπρεπε. Σε μερικές ώρες στο Βενιζέλειο οι γιατροί διαπίστωσαν ποιο ήταν το μικρόβιο και προσωρινά έστω τα κατάφεραν. Μαζί τους τα κατάφερε και η Νίκη.
Στο ΠΑΓΝΗ επί 20 ημέρες κάποιες δεν ανησυχούσαν… Δεν τους έλεγε τίποτα ο καθημερινός πυρετός. Δεν γνώριζαν από τι μπορεί να είναι. Κι αυτά στα έλεγαν αν ήθελαν να σου απαντήσουν και δεν ήθελαν να σε προσβάλλουν κι εκείνη τη στιγμή…
Και αναφερόμαστε σε ένα από τα πιο γνωστά μικρόβια…
Η Νίκη επέστρεψε στο ΠΑΓΝΗ τη Δευτέρα 1 Αυγούστου, αφού είχε συνέλθει πλήρως από τη σαββατιάτικη πολυοργανική ανεπάρκεια. Αλλά πάλι τα ίδια ξεκινούν εκεί… Ο οργανισμός της από την Πέμπτη το πρωί δεν έχει σχεδόν καθόλου ανοσοποιητικό. Το μικρόβιο αν και εντοπισμένο, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς άμυνα του οργανισμού.
Παλεύει από το απόγευμα της Πέμπτης 4 μέχρι το απόγευμα της Κυριακής 7 Αυγούστου. Μετά ηρεμεί.
Παραδίδεται ήσυχα 15 λεπτά πριν τη 1 το πρωί της Δευτέρας 8 Αυγούστου.
Ακριβώς δυο μήνες μετά.
Λοιπόν, ο θάνατος της Νίκης ήταν “φυσικός” και “αναπόφευκτος”; Ή μήπως υπάρχουν ευθύνες σε ένα ολόκληρο σύστημα που υποβαθμίζεται καθημερινά, παρά το τρέξιμο γιατρών και νοσηλευτών (και στην ΠΟΓΚ φυσικά). Μήπως υπάρχουν ευθύνες – όχι μόνο σε σχέση με συμπεριφορές- και σε ανθρώπους που έδωσαν όρκο;
Εδώ σε αυτό το κείμενο είναι όλα όσα συνέβησαν και δεν συνέβησαν από τις 8 Ιουνίου μέχρι τις 8 Αυγούστου.
Όλα όσα έζησε και βίωσε η Νίκη. Όσα έζησαν τα παιδιά της, η Μαρία και ο Νικόλας, δίπλα της, νύχτα μέρα. Όσα βιώσαμε όλοι μας.
Τελικά δεν τα καταφέραμε Νικολιό, αλλά ελπίζω να αναπαυθεί η όμορφη ψυχή σου έστω με αυτή την αναφορά ή με το να παρθούν άλλα μέτρα ώστε να μη χαθούν ξανά άνθρωποι από τέτοιες αιτίες στα νοσοκομεία. Εκεί πας να γίνεις καλά, όχι να πεθάνεις και να εισπράξεις παράλληλα αλαζονεία και πιθανώς αμέλεια…
Η Νίκη δεν ήταν το πρώτο θύμα όλου αυτού του παραλογισμού και των ελλείψεων.
Φοβάμαι ότι δε θα είναι ούτε το τελευταίο…
Στη διάθεση κάθε αρχής, πολιτικής ή δικαστικής, όλα τα στοιχεία της υπόθεσης. Όχι γιατί πρέπει να τιμωρηθούν κάποιοι. Αλλά γιατί πρέπει να βελτιωνόμαστε. Και να σωθούν άλλοι.
Γι ανθρώπους μιλάμε…
Αλέκος Α. Ανδρικάκης