Του Γιάννη Μυλόπουλου
Η αναφορά του στο κλασσικό δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που κατά τη Ρόζα Λούξενμπουργκ είχε πρώτος ο Έγκελς διατυπώσει, άνοιξε τη συζήτηση για το αν υπάρχει εναλλακτική πολιτική απέναντι στον σκληρό νεοφιλελευθερισμό της Δεξιάς και έκανε τη διαφορά.
Πρώτα γιατί εξέφρασε συνοπτικά και εμπεριστατωμένα το κυρίαρχο δίλημμα της εποχής. Αυτό που όλοι προσπαθούμε να τεκμηριώσουμε με επιχειρήματα που αναδεικνύουν τη βαρβαρότητα της εποχής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης γενικότερα, αλλά και του σκληρού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος των εκπροσώπων της ολιγαρχίας που η κυβέρνηση Μητσοτάκη εντέχνως και πολύ συστηματικά προσπαθεί να εγκαθιδρύσει στην Ελλάδα του 2022.
Κι ακόμη, ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε φωτιά στην πολιτική συζήτηση γιατί έκανε να ανησυχήσουν οι εντεταλμένοι της λίστας Πέτσα, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των δημοσιογράφων των φιλοκυβερνητικών καναλιών με εντεταλμένη υπηρεσία να αναμεταδίδουν τη νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα.
Για ποια όμως βαρβαρότητα μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα του 3ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ;
Εν πρώτοις αναφέρθηκε στη γενική βαρβαρότητα της εποχής της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Η οποία, ενώ με την επιθετική ανάπτυξη, την κατάργηση των συνόρων για το κεφάλαιο και την εργασία και τον ισχυρό ανταγωνισμό που επέβαλε, υποσχέθηκε ανάπτυξη και δουλειές για όλους, εκείνα που διαπιστώνεται σήμερα ότι αφήνει πίσω της, είναι:
1. Η κλιματική κρίση, η κατάρρευση των περιβαλλοντικών συστημάτων και η εξάντληση των φυσικών και ενεργειακών πόρων του πλανήτη, ως αποτέλεσμα της υπέρβασης της φέρουσας ικανότητας του πλανητικού οικοσυστήματος και των επί μέρους οικοσυστημάτων που η χωρίς όρια και με ληστρικά χαρακτηριστικά επιθετική ανάπτυξη προκάλεσε.
2. Η διεύρυνση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, μια και η παγκοσμιοποίηση έδωσε πολλά σε μια μικρή ολιγαρχία που συγκέντρωσε στα χέρια της τον πλούτο του πλανήτη, αφήνοντας ψίχουλα στους πολλούς, οι οποίοι μετά τη μεγάλη οικονομική κρίση παλεύουν με τη φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια και την ανασφάλεια.
3. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων δομών και των δημόσιων αγαθών, ως αποτέλεσμα της υπόσχεσης μιας ανάπτυξης που θα πρόσφερε σε όλους την ευημερία της προνομιακής δυνατότητας της εξατομικευμένης εξυπηρέτησης στα θέματα της υγείας, της παιδείας, της ασφάλισης, της ενέργειας, των μεταφορών, των εργασιακών δικαιωμάτων και της προστασίας του περιβάλλοντος, μέσα από ιδιωτικές δομές. Μια υπόσχεση που έμεινε στα λόγια. Όσο είδε ο πλανήτης καλύτερη εξυπηρέτηση από τις ιδιωτικοποιημένες δομές του κάποτε κοινωνικού κράτους, άλλο τόσο είδαμε κι εμείς στην Ελλάδα να… αυτορυθμίζεται η αγορά της ενέργειας και να μειώνονται οι τιμές.
Μέσα σε αυτό το διεθνές πλαίσιο της «μαύρης» βαρβαρότητας των απογοητεύσεων και των υποσχέσεων χωρίς αντίκρισμα της παγκοσμιοποίησης, υπήρξαν, βέβαια, πολλές διαφοροποιήσεις σε γκρι αποχρώσεις, κρατών και κυβερνήσεων που διατηρώντας το δημόσιο χαρακτήρα βασικών δομών του κράτους δικαίου, όπως της υγείας και της παιδείας, κατάφεραν να ξεπεράσουν σχετικά ανώδυνα την οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας, όπως και την πρόσφατη πανδημία. Φωτεινά παραδείγματα είναι ευρωπαϊκά κράτη ακόμη και με φιλελεύθερες οικονομικά κυβερνήσεις, που όμως λειτούργησαν υπέρ των συμφερόντων των λαών τους, όπως η Γερμανία, η Γαλλία κλπ. Πολύ περισσότερο βέβαια, παραδείγματα αποτελούν οι προοδευτικές κυβερνήσεις, όπως της Ισπανίας και της Πορτογαλίας.
Κι ακόμη, φωτεινό παράδειγμα ισχυρού κράτους που λειτουργεί σήμερα υπέρ του κοινωνικού κράτους, αποκαθιστώντας τις δημόσιες δομές που προηγούμενες κυβερνήσεις αποκαθήλωσαν, αποτελεί η μητρόπολη του καπιταλισμού, οι ΗΠΑ, με το παλινορθωτικό έργο του νέου πλανητάρχη Μπάιντεν, ο οποίος επενδύει δις δολάρια και αποκαθιστά τις νεοφιλελεύθερες στρεβλώσεις του προκατόχου του Τραμπ.
Η ατυχία για τη μικρή και μακρινή από όλα αυτά Ελλάδα, ήταν ότι αυτήν ακριβώς την εποχή, στο τιμόνι της χώρας ήρθε μια κυβέρνηση και ένας πρωθυπουργός που είναι βασιλικότεροι του νεοφιλελεύθερου βασιλέως.
Εκπροσωπώντας την εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία του πλούτου, προσπάθησαν να εγκαθιδρύσουν καθεστώς προνομίων για τους λίγους, στο τέλος της εποχής της παγκοσμιοποίησης, όταν ακόμη και οι ΗΠΑ αντιλήφθηκαν τα λάθη του παρελθόντος και προσπαθούν να επανορθώσουν, επαναφέροντας κοινωνικό κράτος και δημόσιες δομές.
Η σκληρά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, η μόνη στην Ευρώπη που δεν εφάρμοσε μέτρα μείωσης των τιμών της ενέργειας και που δεν φορολόγησε τα υπερκέρδη των κερδοσκόπων της ενεργειακής αγοράς, είναι μια κυβέρνηση που σκορπά σήμερα τη βαρβαρότητα στη χώρα.
–Η βαρβαρότητα των 16.519 θανάτων από τους 28.000 συνολικά, που συνέβησαν εκτός ΜΕΘ, επειδή οι ασθενείς δεν βρήκαν διαθέσιμο κρεβάτι, όπως και η βαρβαρότητα των 60 – 70 θανάτων καθημερινά ακόμη και σήμερα, την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος εξέρχεται από την πανδημία, είναι το αποτέλεσμα της σκληρής επιλογής της μη επένδυσης στη δημόσια υγεία, την οποία προγραμματίζουν να ιδιωτικοποιήσουν. Η αρνητική πρωτιά της χώρας στην Ευρώπη ως προς τους θανάτους ανά εκατομμύρια πληθυσμού τα λέει όλα για τις ευθύνες του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος Μητσοτάκη.
Πρόκειται για τη βαρβαρότητα των πεταμένων στο δρόμο δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, αν άκουγαν τον ΣΥΡΙΖΑ και επένδυαν σε ΜΕΘ.
Πρόκειται για τη βαρβαρότητα του ίδιου του πρωθυπουργού που δεν επένδυσε στο ΕΣΥ γιατί δεν γνώριζε, δήθεν, τη μελέτη του συμβούλου του που επιβεβαίωνε αυτό που εντέλει συνέβη: Ότι δηλαδή η θνητότητα αυξάνει εκτός ΜΕΘ.
–Η βαρβαρότητα των εκατομμυρίων στρεμμάτων δασικής γης και των χιλιάδων σπιτιών και περιουσιών που κάηκαν το καλοκαίρι από τις πυρκαγιές, δεν αντανακλά τίποτε άλλο παρά την άρνηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να επενδύσει στη δασοπροστασία και στη δασοπυρόσβεση.
–Η βαρβαρότητα των απολύσεων, της κατάργησης του 8ώρου και των απλήρωτων υπερωριών, όπως και η βαρβαρότητα να αποδίδει ο πρωθυπουργός σε μια κατεστραμμένη οικονομία την ανεργία σαν δήθεν αποτέλεσμα έλλειψης δεξιοτήτων από τους ανέργους, δεν αντανακλά τίποτε περισσότερο από ένα μεσαιωνικό εργασιακό καθεστώς που αποτελούσε για δεκαετίες το κρυφό όνειρο της οικονομικής ολιγαρχίας και των βιομηχάνων του ΣΕΒ.
–Η βαρβαρότητα της ενεργειακής φτώχειας της χώρας που, ενώ είχε φτηνές εγχώριες ενεργειακές πηγές, εξαρτήθηκε από το εισαγόμενο πανάκριβο φυσικό αέριο, δεν αντανακλά τίποτε περισσότερο από την ταύτιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τα καρτέλ και τα διεθνή και εγχώρια ολιγοπώλια.
–Η βαρβαρότητα της πρωτιάς της Ελλάδας στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, που εκτόξευσαν τις τιμές 3 και 4 φορές υψηλότερα ακόμη και από κράτη με πολίτες που έχουν πολύ ισχυρή αγοραστική ικανότητα, όπως η Γερμανία και η υπόλοιπη κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Μια βαρβαρότητα που σκόρπισε φτώχεια και ανέχεια στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό και που οφείλεται στην ταύτιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας που νέμεται την ενεργειακή αγορά. Την οποία η ίδια η κυβέρνηση ρύθμισε έτσι, ώστε να μην μπορεί να αυτορυθμιστεί και να μη μειωθούν ποτέ οι τιμές.
Γι’ αυτή τη διεθνή και εγχώρια βαρβαρότητα μίλησε ο Αλέξης Τσίπρας, υποδεικνύοντας ως εναλλακτική επιλογή τον σοσιαλισμό. Αυτή δηλαδή την πολιτική που με αποχρώσεις εφαρμόζει σήμερα και η υπόλοιπη Ευρώπη και οι ΗΠΑ και η οποία έχει στο επίκεντρο τους πολίτες, τους εργαζόμενους και τους αδύναμους οικονομικά και όχι μονομερώς την ολιγαρχία του πλούτου.
Γιατί ο σοσιαλισμός επιβάλλει την επαναφορά των δημόσιων συστημάτων της υγείας, της παιδείας της ασφάλισης και την επιστροφή των εργασιακών δικαιωμάτων, τη ρύθμιση της αγοράς της ενέργειας υπέρ των καταναλωτών και όχι υπέρ των ολιγοπωλίων που νέμονται την αγορά, τη φορολόγηση των υπερκερδών της κερδοσκοπίας, την επιβολή πλαφόν και τη μείωση της φορολογίας των καυσίμων και του ΦΠΑ με τα έσοδα από αυτήν, καθώς και την πράσινη ανάπτυξη ως μια ευκαιρία δίκαιης ανάπτυξης και όχι σαν ευκαιρία πράσινου… καπιταλισμού, όπως τον εφαρμόζει υπέρ των ολιγοπωλίων ο κ Μητσοτάκης.
Αν κρίνουμε από τις σφοδρές αντιδράσεις του συστήματος Μητσοτάκη, ο Αλέξης Τσίπρας έπιασε φλέβα.
Για να αντιδρούν έτσι οι… Ηρακλείς του σκληρού νεοφιλελευθερισμού σε έναν πολιτικό αρχηγό που δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να υποδεικνύει τον εναλλακτικό δρόμο, τον δρόμο δηλαδή που από λίγο ως πολύ και με αποκλίσεις ακολουθούν στη δύσκολη εποχή όλα τα κράτη της δύσης, κάτι καλό κάνει ο επόμενος πρωθυπουργός, ο Αλέξης Τσίπρας.
Το θεριό ξύπνησε και όσοι το κοίμιζαν με τις περιπέτειες της… Πισπιρίγκου, έχουν λόγους να ανησυχούν.
Άλλωστε, όπως λέει και μια σοφή παροιμία, όποιος κατουράει στη… λαϊκή θάλασσα, το βρίσκει στο αλάτι των δημοσκοπήσεων.
Πηγή: Tvxs
