«Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά.» Νίκος Καζαντζάκης
Της Άννας Μανουκάκη – Μεταξάκη
Ζούμε σε μια βαριά και κρίσιμη ώρα της ανθρώπινης Ιστορίας, πριν ακόμη ξεπεράσομε τον κορωνοϊό και μια μακρά περίοδο ποικίλων κρίσεων…
Γιατί χωρίς περίσκεψη, συνείδηση και αιδώ (απέναντι στους τραγικούς ανθρώπους της διαπλανητικής μας εποχής και στα εκατομμύρια θύματα των δύο παγκοσμίων πολέμων) ξεκίνησε ένας πόλεμος, που ετοίμαζαν επί χρόνια οι Ισχυροί της Γης, ωθούμενοι από τη φρεναπάτη της παντοδυναμίας τους. Την αλαζονεία της εξουσίας, που οδηγεί στον παραλογισμό και εξαφανίζει το σοφό Μέτρο.
Η απειλή της χρήσης των πυρηνικών από τον Ρώσο Πρόεδρο, σαν αυτά να είναι παιχνιδάκια, δικαίωσε την απελπισία του Camus και δυνάμωσε τη δική μας κούραση και απογοήτευση, καθώς βιώνομε συγκλονισμένοι την ηρωική τραγωδία του ουκρανικού λαού: των θανάτων, της προσφυγιάς, της καταστροφής σπιτιών, μνημείων του πολιτισμού, προϊόντων ανθρώπινου μόχθου αιώνων. Όλα τα προκαλούν όχι ανεξέλεγκτα φυσικά αίτια, αλλά δυνάμεις και άνθρωποι που ορίστηκαν να προστατεύουν τους λαούς τους και τον πλανήτη.
Πίσω μας μια πείρα χιλιετηρίδων οδυνηρή, αλλά μάταιη, αν και κατά τον Αισχύλο διδακτική: Ο άνθρωπος «τω πάθει μάθος θεις.»
Μετά τον πρώτο «κεραυνό» της εισβολής και κυρίως στην πρώτη συνάντηση εκπροσώπων Ρώσων – Ουκρανών, πολλοί ήλπιζαν πως η ιστορική ευθύνη και η λογική θα οδηγούσαν στον σεβασμό του Ανθρώπου, δηλαδή στη λήξη του πολέμου. Πως ο κίνδυνος των πυρηνικών που κραδαίνει απειλητικά ο Ρώσος Πρόεδρος, θα δυνάμωνε την αντίσταση στον παραλογισμό που επικράτησε. Όμως ακολούθησαν όλο και πιο φοβερές επιθέσεις και συγκρούσεις, γιατί η Ουκρανία, αν και μικρή δύναμη, απέναντι στην Υπερδύναμη που της επιτέθηκε, αντιστάθηκε με αυτοθυσία. Δεν παραδόθηκε.
Ο πανέμορφος και λεβέντικος ουκρανικός λαός αγωνίζεται από την πρώτη στιγμή για τα Ιερά και τα Όσιά του. Πέφτει στον άνισο αγώνα τραγουδώντας τον Εθνικό του Ύμνο, προστατεύει τα Μνημεία του (θυμάται τί έπαθαν τα Μνημεία του Ιράκ). Οι άνδρες κατευοδώνουν ως τα σύνορα τα γυναικόπαιδα, που, κλείνοντας τη ζωή τους μέσα σε μια βαλίτσα, οδεύουν στην προσφυγιά. Και αμέσως γυρίζουν στις θέσεις ευθύνης τους.
Η πλανεύτρα οθόνη της ΤV και των κινητών, σκέφτομαι αισιόδοξη, δεν κατάφερε ακόμη να αποκοιμίσει τις συνειδήσεις. Χιλιάδες απλοί και διάσημοι άνθρωποι σ´ όλο τον κόσμο διαμαρτύρονται για την φρικαλέα επίθεση. Και στις πόλεις της Ρωσίας χιλιάδες πολίτες αψηφούν τις εκατοντάδες συλλήψεις και φυλακίσεις, την απόφαση του Κράτους να αντιμετωπίσει σαν προδότες όσους δημοσιοποιούν την αρνητική τους κριτική για την εισβολή.
Πνευματικοί άνθρωποι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, όπως η διευθύντρια του Κρατικού Θεάτρου της Μόσχας Elena Kovalskaya.
Καθημερινά βλέπομε στον πόλεμο της προπαγάνδας να διαστρεβλώνονται και να αλλοιώνονται οι έννοιες και οι λέξεις : «Αμυντική επιχείρηση με ειρηνική δύναμη» ονομάζει ο Πρόεδρος Πούτιν την εισβολή του και όχι αφενός προσπάθεια αναγέννησης της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (μπροστά στη δύναμη της οποίας θα υποταχθούν, σύμφωνα με το «Δίκαιο της Πυγμής», όλες οι πιο αδύνατες από αυτήν χώρες, που οφείλουν να υπηρετούν την εξουσία, τον πλούτο και το μεγαλείο της). Και αφετέρου όμως αναγκαία προσπάθεια αποφυγής της περικύκλωσής της από την εχθρική της Υπερδύναμη.
Ενώ το «αμνήμον» ΝΑΤΟ εξανίσταται για την ωμή εισβολή, καθώς η Κύπρος και η Γιουγκοσλαβία έχουν κιόλας ξεχαστεί.
Δυστυχώς μια μεγάλη ευκαιρία για την Ειρήνη του Κόσμου χάθηκε και πάλι, από την αφροσύνη της αλαζονείας της Εξουσίας και τη δίψα των Ισχυρών της Γης για όλο και μεγαλύτερη Δύναμη και Εξουσία: η ευκαιρία να αποτελέσει η Ρωσία μια σπουδαία Ευρωπαϊκή Δύναμη1, αντί να εισβάλει στην Ουκρανία πριν η τελευταία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ (καταστροφικό κατά τον Κίσινγκερ) και πριν το ΝΑΤΟ περικυκλώσει ασφυκτικά τη Ρωσία (βλ. γεγονότα του 2014).
Ποιος ισχυρίστηκε πως η αμερικάνικη πολιτική «της ανάσχεσης της ρωσικής επέκτασης» σταμάτησε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και πως ο φόβος για την επικράτηση του Κομμουνισμού ήταν η αιτία του μεταξύ Δύσης και Σοβιετικής Ένωσης μίσους και όχι μέσον προπαγάνδας και φανατισμού των λαών;
Και πότε ο κάθε Πούτιν και ο κάθε Μπάιντεν θα κατανοήσει πως το Δίκαιο της Πυγμής, δηλαδή ο νόμος της ζούγκλας είναι χαρακτηριστικό των άγριων ζώων και όχι των ανθρώπων που εξελίχθηκαν και δημιούργησαν πολιτισμό, για τον οποίο και επαίρονται; Και πως το Δίκαιο του Ισχυρού δεν τιμά τον Άνθρωπο, γιατί δεν είναι «φυσικό», καθώς ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα και εξελίσσεται; Αλλά κι αν ακόμη ήταν φυσικό, σίγουρα δεν είναι «αξιόπρακτο». Και δεν τιμά τον Άνθρωπο, αλλά τον ντροπιάζει.
1. Σε συνέντευξη που ο Πούτιν είχε δώσει στο BBC πριν ορκιστεί πρώτη φορά Πρόεδρος το 2000 και πριν την «Πορτοκαλί Επανάσταση» στην Ουκρανία το 2004, είχε δηλώσει ότι δεν θα απέκλειε την ένταξη στο ΝΑΤΟ «εάν και εφόσον ληφθούν υπ’ όψιν οι απόψεις της Ρωσίας ως ισότιμου εταίρου». Επιπλέον είπε ότι του ήταν δύσκολο να φανταστεί το ΝΑΤΟ ως εχθρό: «Η Ρωσία είναι μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και δεν μπορώ να φανταστώ τη χώρα μου απομονωμένη από την Ευρώπη και από αυτό που συχνά αποκαλούμε πολιτισμένο κόσμο». (Protagon.gr, 8 Νοεμβρίου 2021)