Πώς να χωρέσεις μέσα σε λίγες αράδες ενός κειμένου μισό αιώνα ζωής κοντά σε έναν άνθρωπο; Και πώς άραγε να αποχωριστεί η σύντροφος τον σύντροφο, τα παιδιά τον πατέρα, τα εγγόνια τον παππού και τα αδέλφια τον αδελφό; Και με ποιο τρόπο είναι δυνατόν να απαλύνουμε όλοι οι πενθούντες τον διαπεραστικό και βαθύ πόνο που νιώθουμε για την αμετάκλητη αναχώρηση του αγαπημένου μας προσώπου από τον ορατό μας κόσμο;
Με παίδεψαν πολύ αυτές οι σκέψεις, δηλαδή πώς να ξεπεράσω εαυτό ώστε να μην «φορτίσω» συναισθηματικά τις λέξεις και τις φράσεις μου, έτσι που να μην ηχήσουν βαρύγδουπες στα αυτιά του αναγνώστη (όπως πολλές φορές ατυχώς συμβαίνει). Εύκολα βγήκα από τη δύσκολη θέση μιας και τον έζησα από κοντά και γνωρίζω την μεγάλη συστολή που ένιωθε κάθε που γινόταν αναφορά στο όνομά του, γιατί ο Μιχάλης ήταν απλός, αυτό που συνήθως αποκαλούμε «άνθρωπο χαμηλού προφίλ», εξαιρετικά ευγενής, σεμνός και γενναιόδωρος, δηλαδή με λίγα λόγια άνθρωπος της προσφοράς. Σε καμία περίπτωση , ποτέ, δεν γύρεψε να του απονεμηθούν εύσημα γι’ αυτό από κανένα, αλλά του αρκούσε να βλέπει την ευτυχία και την χαρά στα πρόσωπα των άλλων . Ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρω την αέναη διάθεση για μετάδοση της γνώσης του στα μαθηματικά αφιλοκερδώς, αν και συνταξιούχος καθηγητής, σε όλους αλλά κυρίως σε παιδιά με χαμηλό οικογενειακό εισόδημα (στο Κοινωνικό Φροντιστήριο Πνευματικού Κέντρου Αγ. Γεωργίου Πόρου, αλλά και στο σπίτι του σε πολλές περιπτώσεις). Η ανάγκη του για προσφορά πάντα υπερίσχυε των θεμάτων της υγείας του μέχρι και πολύ πρόσφατα που ήταν πολύ κλονισμένη. Είχε κοινωνική ευαισθησία, με ισχυρή δόση εν συναίσθησης, που τον «καλούσαν» σε θέση εθελοντικής ευθύνης απέναντι στον πάσχοντα και τον συνάνθρωπό του που δυσκολεύεται.
Ο Μιχάλης ήταν ο άνθρωπος που δεν ξερίζωσε από μέσα του τον τόπο του, την όμορφη Βιάννο (με τον μαγευτικό Κερατόκαμπο) με τους ανθρώπους τους, τον οποίο είχε στηρίξει έμπρακτα πολλές φορές που δεν χρειάζεται να αναφερθούν εδώ. Ένιωθε την απόλυτη ευτυχία και χαρά να «επιστρέφει» και να ακουμπά πάνω στον πολύτιμο καμβά των αξιών που ο τόπος του αντιπροσώπευε για εκείνον, παίρνοντας με τον τρόπο αυτό πολύτιμες ανάσες ζωής. Μέσα από τις βουτιές στα νερά του Κερατόκαμπου, της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας ο Μιχάλης παρέμεινε για πάντα ένα μεγάλο καλόκαρδο παιδί. Έτσι λοιπόν, με αυτά τα «πρωτόλεια» εφόδια ζωής πορεύτηκε μέχρι το τέλος του.
Ο Μιχάλης λάτρευε την σύντροφο της ζωής του , την Μαριάνθη του. Άλλωστε η ζωή τους έδεσε με ένα δεσμό ολοκληρωτικό, που διαρκώς τροφοδοτούνταν από την αγάπη του ενός για τον άλλο. Αχώριστοι από το 1976 έως τις 7 Φεβρουαρίου του 2022. Αχώριστοι στα όμορφα, στις χαρές και στο μεγάλωμα της Ιφιγένειας και του Δημήτρη, στις επιτυχίες τους στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή και στην γέννηση των εγγονιών τους. Πολλές οι ανέμελες στιγμές τους , τα ταξίδια και οι παρέες με εκλεκτούς φίλους.
Μαζί πάντα λοιπόν και ακόμη πιο πολύ όταν άρχισε να κλονίζεται η υγεία του Μιχάλη το 2009, τότε που ο γιατρός στην Αγγλία τους έστελνε πίσω στην Ελλάδα με χρονικό ορίζοντα ζωής για τον Μιχάλη τους έξι μήνες . Και όμως…οι έξι μήνες έγιναν 12 ολόκληρα χρόνια. Η παράταση ζωής τον Φεβρουάριο του 2010 μέσα από ένα δεκάωρο χειρουργείο μεταμόσχευσης ήπατος με ζωντανή δότη την σύντροφό του. Βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας οι ώρες αναμονής σε Νοσοκομείο του εξωτερικού καθώς και η στιγμή που μας επέτρεψαν να τους επισκεφτούμε μετά το χειρουργείο, με την αδελφή μου να σηκώνει αδύναμα το χέρι της και να σχηματίζει το σύμβολο της Νίκης! Πράγματι ήταν νίκη και μάλιστα σπάνια περίπτωση επιτυχημένης μεταμόσχευσης στην Ευρώπη αν και οι προβλέψεις ήταν για πολύ πιο σύντομο προσδόκιμο ζωής. Ο Μιχάλης είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη, για την ακατανίκητη δύναμη για ζωή που αποκτά ο άνθρωπος όταν τον περιβάλλει η αγάπη των δικών του ανθρώπων και η αφοσίωση με επιστημονική επάρκεια των γιατρών που τον φρόντισαν επί σειρά ετών. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να αναφερθώ ιδιαίτερα στον προσωπικό του γιατρό και εξαιρετικό άνθρωπο τον κ. Δημήτρη Σαμωνάκη. Η ευγνωμοσύνη μας, οι ευχαριστίες μας και οι ευχές μας για οικογενειακή, προσωπική και επαγγελματική επιτυχία θα τον συνοδεύουν πάντα.
Έτσι λοιπόν όταν ο καθένας μας φέρνει στην μνήμη του τον Μιχάλη η θλίψη για την απώλεια και την απουσία του θα απαλύνεται από το γεγονός ότι στην επίγεια ζωή υπήρξε (μαζί με την αγαπημένη του Μαριάνθη) ένας φωτεινός φάρος , ζωής, στωικότητας ,υπομονής και αγάπης χωρίς ανταλλάγματα που νίκησε το θάνατο πολλές φορές .
Μιχάλη μας σε αποχαιρέτησε η Κύπρος όλη η Κρήτη , το Ηράκλειο, η Σταλίδα, η Βιάννος και ο Κερατόκαμπος με τα θαλασσινά πουλιά που πετούν πάνω από τους αμμόλοφους της νιότης σου .
Θα θυμόμαστε τα καλοκαιρινά βράδια με το μάθημα αστρολογίας και τον Γαλαξία που στυλώναμε το βλέμμα, ακούγοντας ταυτόχρονα κερατοκαμπίτικες ιστορίες και χωρατά από ανθρώπους που σήμερα δεν υπάρχουν, όπως οι αείμνηστοι Καδιανάκης, Παπαμαστοράκης, Σηφάκης, Γερουλάνος, Κοκόλας και άλλοι.
…Η κιθάρα σου θα σε περιμένει πάντα για να παίξεις ξανά με τον δικό σου μοναδικό τρόπο και να τραγουδήσεις, τη χαρά, την αγάπη και τον πόνο, στο καλό Μιχάλη μεταξωτέ μας άνθρωπε!
Μανώλης Ατσαλής
Κυριακή 13.03.2022
01:28
Το μνημόσυνό του πραγματοποιήθηκε σήμερα 9:00 ώρα στον ΙΝ αγ. Γεωργίου Πόρου
Μνήμη Μιχάλη Δημητρίου Παπαματθαιάκη
