Οι Tαλιμπάν ανακοίνωσαν ότι «εκατοντάδες» μαχητές του ισλαμιστικού κινήματος κατευθύνονται προς την Κοιλάδα του Πανσίρ, βορειοανατολικά της Καμπούλ, μία από τις λίγες ζώνες του Αφγανιστάν που δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό τους.
«Εκατοντάδες μουτζαχεντίν του Ισλαμικού Εμιράτου κατευθύνονται προς το Κρατίδιο του Πανσίρ για να το θέσουν υπό τον έλεγχό τους, αφού οι τοπικοί άρχοντες αρνήθηκαν να το παραδώσουν με ειρηνικό τρόπο», ανακοίνωσαν οι Tαλιμπάν στα αραβικά στον λογαριασμό τους στο Twitter.
Ο Άχμαντ Σουντ
Νωρίτερα ο ηγέτης του Πανσίρ, πολέμαρχος Άχμαντ Μασούντ δήλωσε τηλεφωνικά στο Reuters ότι «Θέλουμε να κάνουμε τους Ταλιμπάν να αντιληφθούν ότι ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω της διαπραγμάτευσης».
Ωστόσο, πρόσθεσε ότι οι υποστηρικτές του είναι έτοιμοι να πολεμήσουν εάν οι δυνάμεις των Ταλιμπάν, εάν προσπαθήσουν να εισβάλουν. «Θέλουν να αμυνθούν, θέλουν να πολεμήσουν, θέλουν να αντισταθούν σε οποιοδήποτε ολοκληρωτικό καθεστώς», λέει.
Πηγή: ΑΠΕ
Διαβάζοντας τη συγκλονιστική ιστορία του Αφγανιστάν από τα χρόνια της βρετανικής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα ήρθαν στο μυαλό μου οι στίχοι του επτανήσιου ποιητή Ανδρέα Κάλβου “καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες στα πέρατα της γης ψωμοζητούντες, παρά προστάτας να ‘χομεν..” Οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν δεν ήθελαν φυσικά να επιβάλλουν τη δημοκρατία, αλλά να βάλουν στο χέρι τις πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές που έχει αυτή η χώρα, όπως και οι γειτονικές της χώρες, Ιράν, Πακιστάν κτλ Η βρετανική αυτοκρατορία όταν είδε τους τσάρους να εισχωρούν στο Αφγανιστάν, άρχισαν να φοβούνται μη χάσουν “το διαμάντι του στέμματος”, δηλαδή την ινδική χερσόνησο (σημερινή Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές). Η Θάτσερ και ο Ρίγκαν είχαν πάθει μανία να διώξουν τους σοβιετικούς από το Αφγανιστάν και γενικά να νικήσουν τη Σοβιετική Ένωση, που είχε αξίες και αρχές και προωθούσε τα δικαιώματα των ανθρώπων και ειδικά των γυναικών στην εκπαίδευση και στην εργασία. Για να διώξουν τους σοβιετικούς από εκεί, εφάρμοσαν τη βασική αρχή της δυτικής εξωτερικής πολιτικής από το Μακιαβέλι μέχρι σήμερα που είναι “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Ανηθικότητα, αδίστακτη πολιτική που εξόπλιζε τους μουτζαχεντίν. Ανάλογα με τα συμφέροντά τους, τη μία είναι τρομοκράτες, την άλλη είναι συνεργάτες. Και τώρα ο λαός, προδομένος πολλαπλά, ψάχνει τρόπους διαφυγής. Είπαν ότι μια θέσει στο αεροπλάνο είναι σαν εισιτήρια σε χρονοκάψουλα διαφυγής από το μεσαίωνα.
Όμως εγώ σήμερα το πρωί αυτής της Κυριακής, παρακολούθησα μια λάιβ μετάδοση από μια “πορεία” μοτοσυκλετών σε χωριό του Πακιστάν… Ένα ταξίδι στο χρόνο, μια ανεμελιά που μόνο στη δεκαετία του ΄80 θυμάμαι πια, μια αθωότητα, ένας ρομαντισμός… Μακάρι να μην μας είχαν εκπολιτίσει τελικά. Αν είναι για τη διαφθορά, είχαμε και χωρίς αυτούς. Και επίσης κανείς δεν ξέχασε το ουάου της Χίλαρι Κλίντον για τον Καντάφι που βρήκε μαρτυρικό θάνατο και περιύβριση νεκρού, ούτε την εκτέλεση του Σαντάμ Χουσεΐν δι’ απαγχονισμού μέρες Χριστουγέννων. Δεν έχουν ιερό ούτε όσιο οι “μεγάλες δυνάμεις” της Δύσης. Οι Ταλιμπάν δεν είναι απλά “καθυστερημένοι θρησκόληπτοι” και “παράφρονες”… Όπως ακριβώς δεν έχει διευκρινιστεί αν οι Αμερικανοί στο Ιράκ, στο Κουβέιτ, στο Αφγανιστάν ήταν δυνάμεις κατοχής ή ελευθερωτές…