Του Θανάση Καρτερού
Οι πρώην που περνούν απέναντι και στρέφονται εναντίον των πρώην συντρόφων του, και των πρώην ιδεών τους δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Έχει παράδοση στην Ελλάδα. Κάποτε, στα δίσεκτα χρόνια του Μεταξά, στην Κατοχή, και μετά τον Εμφύλιο, η δημιουργία αυτής της διμοιρίας των μεταλλαγμένων γινόταν υπό την απειλή του θανάτου, της φυλακής, της εξορίας, και με τη σχετική ανταμοιβή – ανάλογα με την ανταλλακτική αξία των υπηρεσιών τους. Εκδότες και συγγραφείς αντικομμουνιστικών εντύπων, φανατικοί αρθρογράφοι του αντικομμουνισμού, δάσκαλοι στην εθνική διαπαιδαγώγηση του στρατού, παρατρεχάμενοι στελεχών της εθνικοφροσύνης, ακόμα και υπουργοί, κοσμούν τον μακρύ κατάλογο αυτής της πολιτικής κουρελαρίας.
Τι πρόσφεραν; Βασικά «αξιόπιστη» συκοφάντηση όσων αρνούνταν να γίνουν πρώην. Και «αξιόπιστη» εξύμνηση όσων κάποτε τους καταδίωκαν. Αν όμως τότε επρόκειτο για τραγωδία, σήμερα πρόκειται για φάρσα. Αν τότε γίνονταν «των συντρόφων τους θύτες, για αμνηστία οι αλήτες», σήμερα το κίνητρο είναι ακόμα πιο ταπεινό. Μια καλά αμειβόμενη θέση – οι ευτελέστεροι. Ένα καλό πλασάρισμα στην πολιτική – οι επιμελέστεροι. Μια θέση στον ήλιο της εξουσίας γενικώς. Έτσι πρώην κουκουέδες μεταλλάσσονται σε υπουργούς του Μητσοτάκη. Πρώην μαχητικά δημοσιογραφικά στελέχη σε εξαπτέρυγα του Μαξίμου. Πρώην μύστες του σοσιαλισμού σε πλύστρες του Μητσοτακισμού. Πρώην υπουργοί του Τσίπρα σε βαποράκια.
Θλίψη, γιατί με κάποιους από αυτούς βαδίσαμε κάποτε μαζί, συχνά κάτω από πυκνά πυρά. Ο γραμματέας της ΚΝΕ λάτρης του Μητσοτάκη; Ο υπουργός Δικαιοσύνης του Τσίπρα τροφοδότης λογαριασμός συκοφαντιών; Ο υπουργός Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ ματαιόδοξος εκτοξευτής λάσπης; Κνίτες, αναρχικοί, πράσινοι και κόκκινοι περασμένων εποχών, επαναστάτες και ρήτορες, σε θέσεις μετακλητών παρά τω πρωθυπουργώ, τω υπουργώ, τω CEO, τω Πικραμένω; Πίκρα! Αλλά και αφορμή για σκέψεις. Γιατί ένα πράγμα είναι οι ηθικές αντοχές εκείνων που στρατολογούνται. Αλλά απείρως πιο σοβαρή είναι η ηθική και πολιτική κατάπτωση εκείνου που τους στρατολογεί. Και επιδεικνύει τα πολιτικά τους κέρατα κρεμασμένα στον τοίχο του.
Αυτά τα τάγματα… ωφελείας, που δημιουργεί ο Μητσοτάκης, είναι ντροπή και όνειδος. Για τη Ν.Δ., πρώτα – πρώτα. Διότι και διαφθορά μυρίζουν, και τις όποιες ιδέες ευτελίζουν, και κάθε είδους πολιτική αξιοπιστία κατεδαφίζουν. Τίποτε δεν αφήνουν όρθιο σε μια κοινή γνώμη, που βλέπει τους μεταλλαγμένους να υμνούν τον Μητσοτάκη, τον Μητσοτάκη να τιμά τους μεταλλαγμένους, το βελόνι της πρώην άτακτης Πελώνη να κεντάει αγιογραφίες, την πρώην σοσιαλίστρια Μενδώνη να τσιμεντώνει. Και πάει λέγοντας. Αν κάτι κηρύσσει έτσι ο Μητσοτάκης, δεν είναι κάποιου είδους κεντροδεξιά ανεξιθρησκεία. Μπα. Αυτό το πουλάει για τους χαζούς. Τον χρυσό κανόνα της προσωπικής εξουσίας του επιδεικνύει, τρίβοντας τον αντίχειρα στο δείκτη: Όποιος έρχεται με μένα τρώει καλά…
Πηγή: Η Αυγή
Και η κυρία Λαμπράκη – Πλάκα της εθνικής πινακοθήκης, που μεγάλωσε σε φτωχή λαϊκή οικογένεια στο Αρκαλοχώρι και κατάφερε να σπουδάσει σε Ελλάδα και Ευρώπη με υποτροφίες, εξυμνεί σε συνέντευξή της στον κυριακάτικο τύπο την κυβέρνηση ΚΑΙ τη Μενδώνη φυσικά. Εντωμεταξύ η συγκεκριμένη κυρία μπορεί να έχει γνώσεις και εμπειρία, αλλά εξ όψεως είναι τόσο “καλόγουστη”, όσο η Μενδώνη. Αλίμονο αν ο πολιτισμός έδειχνε έτσι.