Του Αριστείδη Κολετζάκη*
Κάθε κοινωνική ομάδα έχει απωλέσει ένα μέρος της απόλαυσης της ζωής ενόψει της μαινόμενης μάχης ενάντια στην πανδημία. Οι ηλικιωμένοι άνθρωποι έχουν διακόψει τις επαφές τόσο με τα παιδιά τους όσο και με τα εγγόνια τους φοβούμενοι τη διασπορά του ιού.
Τα παιδιά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν πάψει πλέον να απολαμβάνουν την ανεμελιά της τρυφερής αυτής ηλικίας. Οι έφηβοι της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μέρα με τη μέρα χάνουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα δικά τους μάτια σε μία περίοδο της ζωής τους κατά την οποία είναι αναγκαίο να πραγματοποιήσουν τα πρώτα σημαντικά βήματα της κοινωνικοποίησής τους. Οι εργαζόμενοι ενήλικες -αδύναμοι να αντιδράσουν- βλέπουν τα σχέδια τους να καταρρέουν καταφθάνοντας σε επιχειρηματικό, οικονομικό και συναισθηματικό αδιέξοδο.
Μέσα σε αυτήν την κοινωνία όμως υφίσταται μία κοινωνική ομάδα που αποτελεί την πιο δυναμική όλων ενώ συνάμα αποτελεί και την πιο παραγκωνισμένη όλων. Η εν λόγω κοινωνική ομάδα αφορά τους φοιτητές οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε μάρτυρες της αναστολής λειτουργίας των Πανεπιστημίων ήδη από τον Μάρτιο του 2020 μετρώντας 12 μήνες περιθωριοποίησης από τον σχεδιασμό της ελληνικής κυβέρνησης. Ένα ολόκληρο έτος έχει παρέλθει από τη στιγμή κατά την οποία μπήκε λουκέτο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Τα Πανεπιστήμια έχουν σταματήσει να λειτουργούν με τον ενδεδειγμένο τρόπο και πλέον υπολειτουργούν. Η δια ζώσης εκπαίδευση αντικαταστάθηκε από την διαδικτυακή η οποία σε καμία περίπτωση δεν αναπληρώνει το κενό της δια ζώσης.
Οι ενήλικες φοιτητές διάγουν την πιο παραγωγική περίοδο της ζωής τους όντας καθηλωμένοι ενώπιον μίας διαδικτυακής διάλεξης. Οι ηλικίες κατά τις οποίες οι φοιτητές επιθυμούν να εκφρασθούν, να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να ανταλλάξουν ιδέες ευρίσκονται κυριολεκτικά στον πάγο. Πρόκειται για μία κατάσταση την οποία η κυβέρνηση δεν έχει αντιμετωπίσει διότι έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ωφέλιμη για εκείνη έχοντας απαλλαγεί από τον φοιτητικό βραχνά. Οι φοιτητές δεν αντιμετωπίζονται ως εν δυνάμει πολίτες αλλά ως αγκάθια τα οποία δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση να ολοκληρώσει το έργο εκμηδενισμού της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η αναστολή λειτουργίας των πανεπιστημίων απεδείχθη ιστορική ευκαιρία για την γαλάζια παράταξη να θεσπίσει νόμους θέσπισης αστυνομικών τμημάτων καταστολής εντός των πανεπιστημίων. Άλλωστε, ήταν καλοκαίρι του 2019 όταν με κλειστά τα Πανεπιστήμια λόγω των θερινών διακοπών η κυβέρνηση επέλεξε να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο. Φτάσαμε στο 2021 και η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη την υλοποίηση του μένους της εναντίον των φοιτητών θεσπίζοντας εμμονικά νομοθετήματα, πάλι με κλειστά Πανεπιστήμια.
Τα χρόνια, όμως, δεν γυρίζουν πίσω και υπάρχουν φοιτητές οι οποίοι δεν έχουν βρεθεί στα κτίρια του Πανεπιστημίου τους. Πολυτεχνικές σχολές αλλά και σχολές ιατρικών επιστημών είναι υποχρεωμένες να διεξάγουν εργαστηριακά μαθήματα μέσω ενός υπολογιστή χάνοντας μεγάλο μέρος της επιδιωκόμενης μόρφωσης. Αυτή η δραματική κατάσταση δεν φαίνεται να επηρεάζει την κυβέρνηση καθώς οι φοιτητές έχουν καίριο ρόλο στο αφήγημα της παρουσιαζόμενοι ως διασπείροντες τον ιό αδιαφορώντας για την ατομική τους ευθύνη.
Η γνώση, η μόρφωση, η ποιοτική εκπαίδευση και η παιδεία των φοιτητών θα καθορίσουν το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας διότι οι φοιτητές αποτελούν το μέλλον της κοινωνίας. Η κυβέρνηση των αρίστων, όμως, δεν ενδιαφέρεται για αυτά τα ιδανικά ενόψει των μικροκομματικών της συμφερόντων. Εξάλλου, σε μία κυβέρνηση αρίστων δεν ήταν λίγα τα περιστατικά διορισμού ανθρώπων δίχως εκπαίδευση και παιδεία σε μία προσπάθεια επανεγκαθίδρυσης των πελατειακών σχέσεων μεταξύ κράτους και ημέτερων.
Η εκπαίδευση, όμως, όπως και η Δημοκρατία δεν μπαίνουν σε καραντίνα. Το φοιτητικό κίνημα θα συνεχίσει να εκφράζεται ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης η οποία συνοψίζεται στην καταστολή δια μέσου της αστυνομοκρατίας καθώς η αυθαίρετη αστυνομική βία αποτελεί το μόνο όπλο περιορισμού της πανδημίας έπειτα από 5 μήνες πλήρους αποτυχημένου lockdown το οποίο όχι μόνο δεν έφερε αποτελέσματα αλλά επιδείνωσε σημαντικά την κατάσταση. Το σύνολο της κοινωνίας έχει τεθεί στον πάγο ενώ το κυβερνόν κόμμα επενδύει στην βίαιη καταστολή, την προπαγάνδα, την ατομική ευθύνη και τα διχαστικά διαγγέλματα του αυτοκράτορος αντί να επενδύσει στην διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής τη στιγμή που κάθε ημέρα χάνουν τη ζωή τους συμπολίτες μας λόγω ελλιπούς προετοιμασίας του Εθνικού Συστήματος Υγείας
*Ο Αριστείδης Κολετζάκης είναι Τεταρτοετής Φοιτητής Νομικής του δημοσίου Πανεπιστημίου Κύπρου