Ο Αμπντούλ είναι από το Πακιστάν. Στην περιοχή του, την εύφορη επαρχία Πουντζάμπ, ήταν ένας άρχοντας, όπως και η οικογένειά του. Αναγκάστηκε από τις συνθήκες, τη βία, τη δράση των Ταλιμπάν, να γίνει μετανάστης, αφήνοντας πίσω τη ζωή που είχε. Από το 2009 βρέθηκε στο Ηράκλειο. Δημιούργησε μια σχέση με την Ηρακλειώτισσα Ελευθερία Μηλάκη, συνεργάτη του Candiadoc.
Το 2010 απέκτησαν ένα παιδί, τον 10χρονο σήμερα Μιχάλη. Ήταν η εποχή της αρχής της κρίσης.
Γράφει στο Candiadoc η κ. Μηλάκη:
“Μετά τη γέννηση του παιδιού, μείναμε και οι δύο άνεργοι και αναγκαστήκαμε να φύγουμε στο εξωτερικό.
Ο Αμπντούλ τότε είχε πάρει άδεια διαμονής ως πατέρας, 2 χρόνια μετά τη γέννηση του παιδιού, όμως αυτό το χαρτί δεν του έδινε τη δυνατότητα να ζήσει και να εργαστεί στην ΕΕ. Έτσι συνελήφθη και απελάθηκε στο Πακιστάν. Μετά από ένα χρόνο στο Πακιστάν κατάφερε με κίνδυνο της ζωής του να επιστρέψει στην Ελλάδα, την ημέρα των εκλογών του 2019″.
Από τότε, αναζητώντας την άδεια παραμονής, το γραφείο αλλοδαπών Ηρακλείου όχι μόνο εμπαίζει τον ίδιο και τη σύντροφό του, αλλά συχνά πυκνά τούς απειλεί! Καταθέσαμε τεστ dna, παράβολα και επίσης έχουμε ξοδέψει χρήματα σε δικηγόρους.
Ο Αμπντούλ δικαιούται μια άδεια παραμονής για να μπορεί να εργάζεται νόμιμα και να συνεισφέρει στην ανατροφή του παιδιού, χωρίς να είμαστε εξαρτημένοι από τους δικούς μου.
Η εκπρόσωπος της υπηρεσίας (το όνομά της είναι σε γνώση του Candiadoc, στην οποία η κ. Μηλάκη είχε απευθυνθεί πριν ακόμα έρθει ο Αμπντούλ, την είχε “συμβουλέψει” να του πει να διακτινιστεί στην Ελλάδα (παράνομα), απειλώντας παράλληλα ότι η σύντροφός του και μητέρα του παιδιού του θα έχει ευθύνη γιατί… “διευκολύνει παράνομο αλλοδαπό”!
Όταν τελικά “διακτινίστηκε” μέσα σε κοντέινερ και περνώντας τον Έβρο με βάρκα, κατατέθηκε αίτηση για άδεια παραμονής, τεστ dna και παράβολο 500 ευρώ και από τότε είναι στην αναμονή…
Τώρα ο ίδιος και η σύντροφός του φοβούνται ότι έρχεται η απέλαση, καθώς οι “αρμόδιοι” δεν φαίνονται καν διατεθειμένοι να συζητήσουν μια άδεια παραμονής, σε έναν άνθρωπο που έχει ήδη δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και ζητάει να ζει νόμιμα, να εργάζεται και να ανατρέφει το παιδί του με τη σύντροφό του…
Διαβάστε το κείμενο που έγραψε η Ελευθερία Μηλάκη για τον Αμπντούλ
Τώρα είμαστε εδώ
Ήταν Πρωτομαγιά του 2009. Εκείνη τη μέρα με είχαν καλέσει κάποιες φίλες στο σπίτι τους, στου Κοκκίνη. Είχαμε περάσει μια όμορφη μέρα, όμως το βράδυ, ενώ περίμενα το λεωφορείο στην πλατεία Ελευθερίας, άρχισα να εκνευρίζομαι, γιατί το λεωφορείο αργούσε υπερβολικά. Έκανε και κρύο. Μήπως δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά Καθαρά Δευτέρα; Δεν θυμάμαι. Όταν τελικά ήρθε το λεωφορείο, είδα έξω να περνάει «Αυτός». Ήταν ένα πλάσμα αιθέριο, τον είχα δει πολλές φορές να τριγυρνά στην πόλη με ένα σακίδιο στην πλάτη, σαν αερικό, ανάλαφρος, δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν άνθρωπος ή πνεύμα. Τότε ήμουν στο μικρόκοσμό μου, να δουλεύω, να εισπράττω, να ξοδεύω, να βγαίνω με τις φίλες μου. Ακόμα και όταν είχα αναλάβει να κάνω πτυχιακή εργασία με θέμα «ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και η Μάχη της Κρήτης», όμορφα και τακτικά μελέτησα μόνο τις βρετανικές πηγές και κάποιες μονόπλευρες ελληνικές. Πραγματικά δεν γνώριζα τι γίνεται στον κόσμο και ενώ στο πανεπιστήμιο είχαμε μέχρι και εξάμηνα με μάθημα γεωπολιτικής, όσα ήξερα για την πολιτική ήταν αυτά που είχα διαβάσει από τα παιδικά βιβλία της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρή (π.χ. Οι νικητές) και όσα είχα ακούσει από τον παππού το Γιάννη, αλλά και αυτά τα είχα ξεχάσει.
Όπως όλα τα κορίτσια του ’80, έτσι και εγώ μεγάλωσα με την ιδέα ότι πρέπει να «ερωτευτώ» λεφτά, να παντρευτώ «προς τα πάνω» και γενικά να βλέπω τους άντρες ως πηγή εισοδήματος. Αυτή η ιδέα ήταν διάχυτη στο πνεύμα της εποχής, τα μέσα ενημέρωσης, στις οικογένειες, στην κοινωνία. Μόνο ο μπαμπάς είχε αντίθετη άποψη. «Να παντρευτείς από τους ομοίους σου, αναλόγων προσόντων, γιατί αλλιώς θα έχεις αφεντικά, όχι συγγενείς». Όχι όμως και κοινωνικη «υποβάθμιση». Όταν όλοι προσπαθούν να αναβαθμίσουν τη θέση τους στην κοινωνία, δεν θα υποβαθμίσουμε εμείς τη δική μας. Έπρεπε πάση θυσία να κρατήσω τη θέση μου στην κοινωνία. Τη θέση που με τόσους αγώνες κερδίσαμε, όλοι, από τον προπάππου μέχρι εμένα την ίδια.
Ήθελα να τον γνωρίσω, αλλά δεν ήξερα τον τρόπο. Μια μέρα ήμουν στο λεωφορείο στην 62 Μαρτύρων, φορτωμένη με βιβλία που τα πήγαινα στο γραφείο μου. Τότε τον είδα να κατεβαίνει από το μηχανάκι και να μπαίνει σε ένα σουβλατζίδικο. Αμέσως κατέβηκα από το λεωφορείο, φορτωμένη με τα βιβλία, αλλά είχε χαθεί. Ρώτησα ένα ευτραφή κύριο που έτρωγε στο σουβλατζίδικο. Ένα παιδί με ένα σακίδιο στην πλάτη, που πήγε. Πήρε ένα μηχανάκι και έφυγε, μου απάντησε αδιάφορα ο κύριος και συνέχισε να τρώει. Μια άλλη μέρα, ενώ καθόμουν σε μια καφετέρια στα Λιοντάρια, πέρασε και τότε τον ρώτησα αν είναι …Ινδός. Τότε είχα αναλάβει να μεταφράσει ένα φάκελο εγγράφων που ήταν μεταφρασμένα στα αγγλικά από τις αρμόδιες αρχές της Ινδίας. Δύσκολη δουλειά, αν υπολογίσει κανείς ότι στις αρχές αυτές διορίζονται «με μέσον», όπως εξάλλου συμβαίνει και εδώ. «Αυτός» δεν ήξερε τόσο καλά ελληνικά, μου έδωσε όμως το τηλέφωνο ενός γνωστού του πιο «εγγράμματου». Δεν ξέρω αν επίτηδες μου είπε ψέματα ότι είναι Ινδός ή αν απλά δεν κατάλαβε. Το θέμα είναι ότι εγώ τότε πρόσφατα είχα δει με φίλες μου την ταινία Slamdog Millionaire και είχα πάθει μια μεγάλη εμμονή με τους Ινδούς. Ο πρίγκιπας Ουίλιαμ όταν πρωτοείδε την τωρινή σύζυγό του σε φιλανθρωπική επίδειξη μόδας ντυμένη ελάχιστα, ψιθύρισε στο φίλο του, «Kate’s hot!». Ε, κάτι τέτοιο έπαθα και εγώ όταν είδα την ταινία. Μόνο που αργότερα, όταν γνωριστήκαμε περισσότερο, είδα ότι είχε διαβατήριο… Πακιστάν. Λεπτομέρειες. Η αλήθεια είναι ότι η διαφορά Ινδού με Πακιστανό είναι παρόμοια με Έλληνα και Τούρκου, αλλά για μένα δεν άλλαζε κάτι.
Εκείνο το βράδυ της Πρωτομαγιάς ή Καθαράς Δευτέρας, όταν μπήκα επιτέλους στο λεωφορείο και όταν είδα «Αυτόν», ξέσπασα σε κλάματα. Τόσο εκνευρισμό μαζί με συγκίνηση δεν μπορούσα να αντέξω. Τελικά αποφάσισα να δράσω πιο αποφασιστικά. Με τρόπο που ποτέ ως τότε δεν είχα τολμήσει. Αγόρασα μερικά σιντί του Πλούταρχου και του έδωσα μια επαγγελματική κάρτα με το τηλέφωνό μου, ζητώντας του να με πάρει τηλέφωνο να πάμε μια βόλτα. Απόρησε. Βόλτα; Μάλλον δεν ήξερε αυτή τη λέξη. Λίγες μέρες πριν καθόμουν στην πλατεία Ελευθερίας σε ένα παγκάκι, για να ανοίξω ένα φάκελο που είχε τα αποτελέσματα εξετάσεων γερμανικών. Είχα περάσει με καλό βαθμό, ήμουν χαρούμενη. Τότε πέρασε «Αυτός» μαζί με έναν άλλο και απλά τον χαιρέτησα, επειδή ως τότε είχαμε συναντηθεί τυχαία πολλές φορές και είχαμε αρχίσει να μιλάμε. Όπως μου αποκάλυψε αργότερα, τότε ήταν που με πρόσεξε για πρώτη φορά, επειδή ο φίλος του του είπε «αυτή ενδιαφέρεται για σένα». Τελικά μου τηλεφώνησε και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε. Πριν από το ραντεβού εγώ συνάντησα τις φίλες μου σε μια καφετέρια στην παραλιακή. Το τηλέφωνό μου χτύπησε αρκετή ώρα πριν την ώρα του ραντεβού. Τότε μια από τις φίλες μου, γελώντας, σχολίασε «επείγεται»!
Οι πρώτες δυσκολίες άρχισαν να φαίνονται. «Αυτός» ήταν ο Αμπντούλ. Ήταν από το Πακιστάν, από την εύφορη επαρχία Πουντζάμπ, από μια οικογένεια που θεωρούσε τους εαυτούς τους ως «πρώτους στο χωριό». Με τη γη τους, με τα ζώα τους (βουβάλια) και κυρίως με τρεις γιούς και τρεις πανέμορφες κόρες τις οποίες έπρεπε να καλοπαντρέψουν με όλες τις τιμές. Ο πατέρας του, γεωργοκτηνοτρόφος και έμπορος, ήταν στο χωριό όχι μόνο αξιοσέβαστος, αλλά και δημοφιλής. Και όμως εμείς εδώ νομίζουμε πως αυτοί που έρχονται από πολύ μακριά δεν έχουν την κουλτούρα τους και το επίπεδό τους. Να σημειώσω εδώ ότι είχα μια καθηγήτρια αγγλικών που έλεγε για κάποιους ότι το επίπεδό τους είναι «χαμηλότερο του χαμηλού». Τώρα κατάλαβα τι εννοούσε, υπάρχουν συμπατριώτες μας που και μόνο από το γλωσσικό τους μητρώο καταλαβαίνεις και το πολιτιστικό τους επίπεδο. Ακόμα και η γιαγιά μου που ήταν αναλφάβητη, ακόμα και η ξαδέρφη μου που είναι απόφοιτος δημοτικού, ακόμα και αυτές έχουν επίπεδο. Αντίθετα κάποιες «καλοπαντρεμένες νοικοκυρές» και κάποιοι «καθωσπρέποι μπαμπάδες» έχουν τόσο χαμηλό γλωσσικό μητρώο, λένε κάτι λέξεις τα παιδιά τους που δεν ήξερα ότι υπάρχουν! Ο Αμπντούλ λοιπόν είχε πολύ υψηλό επίπεδο και αυτό το διαπίστωσε και η μητέρα μου, όταν στην πρώτη τους συνάντηση τον εξέτασε να δει τι γράμματα ξέρει. Στις αριθμητικές πράξεις τα πήγε καλά, όσο για το γραφικό του χαρακτήρα, έγραφε τα ούρντου με πολύ ωραία γράμματα!
Είχε έρθει μια φίλη μου από τα Χανιά και έφερε μαζί και μια άλλη της φίλη, ξεναγό, από το Ηράκλειο. Συναντηθήκαμε όλοι μαζί σε κεντρικό ξενοδοχείο για ένα καφέ. Κάποια στιγμή τον ρώτησαν τι ζώδιο είναι και δεν κατάλαβε, αλλά απάντησε εκνευρισμένος «δεν ξέρω». Μετά τον ξαναρώτησαν «πότε γεννήθηκες» και απάντησε πάλι «δεν ξέρω». Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω την κατάσταση και προσπάθησα να αλλάξω θέμα. Είχα διαβάσει σε ένα γερμανικό περιοδικό ένα αφιέρωμα στις σχέσεις με «αυξημένο βαθμό δυσκολίας». Διαφορά ηλικίας, διαφορά κουλτούρας, άτομα του ίδιου φύλου, άτομα με αναπηρία. Από το 2009 ως το 2019 οι χαρές ήταν λίγες και οι δυσκολίες πολλές και μεγάλες. Αυτά που ζήσαμε δεν τα χωράει ανθρώπινος νους και δυστυχώς εμείς δεν είμαστε οι Χάρυ και Μέγκαν που έκαναν τη ζωή τους σκληρό reality με θέμα το ρατσισμό. Αυτά που ζήσαμε δεν περιγράφονται με λόγια. Και το έλεγαν οι φίλοι. «Θα υποφέρεις». Μήπως είσαι μουσουλμάνος στην… καταγωγή; Μήπως είστε… αραβικής καταγωγής; Νομίζαμε πως αν έχουμε ένα παιδί, δεν θα μπορεί κανείς και τίποτα να μας χωρίσει. Πιστεύαμε ότι θα μπορέσουμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι στην Κρήτη, στο Ηράκλειο. Με τα χρόνια που πέρασαν γίναμε ώριμοι, κανείς δεν μπορεί να μας απορρίψει. Όμως αυτό δεν αρκεί, γιατί εμείς δεν είμαστε Χάρυ και Μέγκαν, είμαστε άνθρωποι της δουλειάς. Εργαζόμενοι. Ειδικά ο Αμπντούλ εξαρτάται από το μεροκάματο, γιατί εδώ δεν έχει κανένα, ούτε γονείς, ούτε συγγενείς. Όσο και αν τον έχουν καλοδεχτεί οι δικοί μου από την αρχή…
Το μεγαλύτερο Γολγοθά τον ζούμε από τη μέρα των εκλογών του 2019. Μας βάζουν εμπόδια, στερώντας από τον Αμπντούλ την άδεια παραμονής. Έχουμε καταθέσει όλα όσα μας ζήτησαν, και ας ήταν παράλογα και μας έδωσαν ένα χαρτί προσωρινό, που δεν δίνει ούτε δικαίωμα εργασίας και μας έβαλαν στην αναμονή… Μας αμφισβήτησαν, μας έβαλαν στο ίδιο καλάθι με τα κυκλώματα που σκαρφίζονται χίλιους δυο τρόπους, για να βγάλουν παράνομες άδειες διαμονής. Γάμους με γέρους, σύμφωνα συμβίωσης δήθεν ομοφιλοφύλων, «υιοθεσία» ξένων παιδιών. Φοβάμαι πολύ, γιατί ξέρω πως στην Ιταλία, όταν ήταν υπουργός εσωτερικών ο «εθνικόφρων» Ματέο Σαλβίνι, άνθρωποι αντιμετώπισαν τη φυλάκιση και την απέλαση μόνο και μόνο εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Τους είχαν κατατάξει ως κακοποιούς, ως εγκληματίες, πριν ακόμα κάνουν κάτι. Στα γραφεία αλλοδαπών στην 62 Μαρτύρων με χλεύασαν, με απείλησαν, μου συμπεριφέρθηκαν σαν να είμαι και εγώ δεν ξέρω τι. Όμως εγώ τουλάχιστον δεν είμαι ξένη, είμαι από εδώ, πάππου προς πάππου. Εδώ, με ξέρουν. Περιμένουμε, ποιος ξέρει πόσο ακόμα. Τι θα αποφασίσουν; Θα μας επιτρέψουν να ζήσουμε εδώ ή θα πρέπει να πάμε στο Πακιστάν; Δεν θέλουμε να πάμε εκεί και να είμαστε βοσκοί βοδιών. Θα απελάσουν τον Αμπντούλ για να δείξουν ότι είναι «πατριώτες»;
Είναι τόσο απογοητευτικό να υπάρχουν άνθρωποι που λένε “κάποιος λόγος θα υπάρχει που σας φέρονται έτσι” “και καλά να πάθετε”… Κανένας λόγος δεν είναι αρκετός για να χωρίσουν ένα γονιό από το παιδί του. Επιπλέον, εκτός από τη μεταχείριση που μου επεφύλαξε το γραφείο αλλοδαπών εδώ, την ίδια στιγμή ο Αμπντούλ πήγαινε ξανά και ξανά στις προξενικές αρχές της Ελλάδας στο Πακιστάν και κανείς δεν τον δεχόταν, κανείς δεν του απαντούσε. Ταξίδευε ώρες μέχρι το Ισλαμαμπάντ μάταια. Μέχρι που είπαν στη δικηγόρο του ότι αρμόδιοι για τις άδειες παραμονής είναι το ελληνικό υπουργείο εσωτερικών… Την ίδια στιγμή το υπουργείο εσωτερικών (γραφεία αλλοδαπών) έλεγε σε μένα να του πω να διακτινιστεί στην Ελλάδα και βλέπουμε… Πιστεύω όμως ότι τώρα είμαστε στην Ελλάδα και με τη βοήθεια του candiadoc που ανάδειξε το θέμα μας κάτι θα γίνει σύντομα!
Εύχομαι να βρεθεί μία λύση άμεσα!