Η ανάρτηση – εξομολόγηση του διευθυντή της ΜΕΘ του Βενιζελείου, Ανέστη Κιούλπαλη, για τα εναλλασσόμενα συναισθήματα την ώρα της μεγάλης μάχης, την απογοήτευση από την εξάντληση όλων των κλινών και τη χαρά όταν ένας άνθρωπος στέκεται και πάλι στα πόδια του και τείνει το χέρι της ευγνωμοσύνης στον γιατρό του. Ένα περιστατικό που βίωσε χθες
Μέσα στις δύσκολες μάχες ενός αληθινού πολέμου απέναντι στην πανδημία, χωρίς μάλιστα τα αναγκαία “όπλα” πλην της απόφασης όλων των μαχητών, γιατρών και νοσηλευτών, να κάνουν τα πάντα, πάνω από τα όρια τους, μέχρι να κερδίσουν (ή να χάσουν…) μια ζωή, υπάρχουν και οι φωτεινές στιγμές. Είναι εκείνες που ο γιατρός, κατάκοπος και πιθανώς απογοητευμένος από τη μάχη χωρίς όπλα, βλέπει μια δικαίωση στην προσπάθεια ένας άνθρωπος να σταθεί και πάλι όρθιος.
Ο διευθυντής της ΜΕΘ του Βενιζελείου, Ανέστης Κιούλπαλης, με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο περιέγραψε τη νύχτα στο facebook αυτά τα συναισθήματα που εναλλάσσονται, μέσα από ένα προσωπικό περιστατικό.
“Σήμερα ηταν μια δύσκολη μέρα στην δουλειά. Οι κλίνες ΜΕΘ που προορίζονταν για βαρέως πάσχοντες ασθενείς με κορωνοϊό έχουν γεμίσει και βρισκόμαστε σε μεγάλη πίεση να βρούμε εναλλακτικές λύσεις. Ενώ ήμουν στον διάδρομο με συναδέλφους, τεχνικούς, νοσηλευτές και διοικητικούς ψάχνοντας για λύσεις, εστω και τώρα, με πλησίασε μια κυρία με ένα ψηλόλιγνο παληκάρι σε αναπηρικό αμαξίδιο, λέγοντας μου, -γιατρέ έρχεσαι λίγο…Πλησιάζοντας βλέπω το παληκαρι να σηκώνεται όρθιο, με μια σχετική δυσκολία ειναι η αλήθεια, τείνοντας μου το χέρι που κρατουσε ένα μικρό κουτί με σοκολατάκια. -Γιατρέ μου είχες ζητήσει να τον δεις όταν θα στέκει μόνος του στα πόδια του, μετά από μερικούς μήνες, με ένα κουτί σοκολατάκια. Ε, στον έφερα! Ειναι οι στιγμές που χαίρομαι την δουλειά μου…“
sadentrepese