Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη
andrikakisalekos@gmail.com
Ναι, είμαστε σε πόλεμο. Με μια μαφία που κυβερνά, με μια μαφία που εξαγοράζει συνειδήσεις, που τρομοκρατεί και σπιλώνει, που ταυτίζει εαυτήν με την έννοια του “εθνικού συμφέροντος” ή του “εθνικού ταμείου”.
Με μια αδίστακτη μαφία που δεν ωρροδεί προ ουδενός αρκεί να πετύχει το σκοπό της.
Με μια μαφία που καταπατά όση Δημοκρατία είχε απομείνει στον τόπο, που με όρους απάτης, κατά το κοινό ποινικό δίκαιο, έκλεψε τη συνείδηση και την ψήφο των Ελλήνων, λέγοντας συνειδητά ψέματα ώστε να “πείσει” και μετά άρχισε την εγκατάσταση ενός καθεστώτος, κατά την κλασική και αυταρχική του έννοια.
Μαφιόζοι, ακροδεξιοί, λαμόγια, διαπλοκή, διαφθορά, ποινικοί, συνασπίζονται γύρω της. Κάνουν ό,τι γουστάρουν, διακηρύσσοντας ότι το “κράτος είναι δικό μας”.
Χωρίς αιδώ εξαγοράζουν μέσα και ανθρώπους για να πετύχουν το σκοπό τους.
Ταυτόχρονα συντρίβουν άλλα μέσα και ανθρώπους για να μείνουν μόνο οι δικές τους φωνές.
Μοιράζουν το κρατικό χρήμα σα να είναι η προγονική τους περιουσία. Σε φίλους και κολλητούς.
Αλλάζουν τους νόμους για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους, τα συμφέροντα, τους κουμπάρους και τους χορηγούς τους και λογαριασμό δε δίνουν.
Γέμισαν κάθε κρατική θέση με ημετέρους και συγγενείς.
Κι ουδείς διαμαρτύρεται. Από τα μέσα ενημέρωσης, εννοώ. Γιατί αυτά είναι καλομπουκωμένα και προσδοκούν ακόμα κι άλλα χρυσά κουτάλια για να τρώνε.
Τώρα μπαίνει μπρος και το μεγάλο σχέδιο. Μετατρέπουν τους κατηγόρους τους σε κατηγορούμενους, απειλούν να στείλουν φυλακή κάθε φωνή που στέκεται στο ύψος, την ευθύνη και το καθήκον. Από εισαγγελικούς λειτουργούς, μέχρι πολιτικούς αντιπάλους.
Έχουν εξαγοράσει πρώτα την ένοχη σιωπή των μέσων.
Μια εκδικητική ακροδεξιά μαφία η οποία ουδεμία σχέση έχει με την έννοια της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης δεξιάς και αριστεράς, συντήρησης και προόδου.
Η ακροδεξιά μαφία χρησιμοποιεί τους όρους της μαφίας, αποφασίζοντας, τρομοκρατώντας, απειλώντας, ισοπεδώνοντας.
Είμαστε σε πόλεμο με όλους αυτούς! Όχι μόνο η Αριστερά αλλά όποιος πολίτης δεν ανέχεται τη σαπίλα, τη βορθίλα, τις μαφιόζικες δράσεις.
Δεν είναι ανάγκη κάποιος να είναι στην Αριστερά ή να ψηφίζει για να μην ανέχεται. Γιατί ξέρει, όσο κι αν σιωπούν οι διεφθαρμένοι της δημοσιογραφίας (θίχτηκαν κιόλας, αλλά δε μας είπαν για μυγιάστηκαν…), ότι μετά θα έρθει και η δική του σειρά. Όταν δεν θα μπορεί να δράσει ο πολιτικός αντίπαλος μιας μαφιόζικης κυβέρνησης, όταν δε θα υπάρχει πλέον άλλη φωνή – πέραν από τις εξαγορασμένες- για να ελέγξει την πολιτική αλητεία…
Είμαστε σε πόλεμο. Με τα πιο χυδαία και αδίστακτα στοιχεία ενός συστήματος.
Δεν το καταλάβαμε ακόμα;
Δεν παρακολουθούμε αυτόν τον πόλεμο από την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Τον βιώνουμε καθημερινά. Η βία αυτής της διεφθαρμένης εξουσίας δεν εκφράζεται μόνο με το ξυλοφόρτωμα και τον τραμπουκισμό “οργάνων της τάξεως”.
Εκφράζεται με τις ανοικτές απειλές σε βάρος δικαστικών και πολιτικών, με την προσπάθεια να σταματήσει να υπάρχει κάθε άλλη φωνή, πολιτική, δημοσιογραφική, έντιμη, καθαρή, που δεν ανέχεται τη σαπίλα τους. Με την ακύρωση κάθε είδους κατακτημένου δικαιώματος, εργασιακού και άλλου.
Είμαστε σε πόλεμο, επομένως, και δεν υπάρχουν πολλές πολυτέλειες τώρα. Πολυτέλειες συσκέψεων, διασκέψεων, εσωτερικών καρφωμάτων, κριτικής και αυτοκριτικής μέχρι εξοντώσεως, για να δείξουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από αυτούς…
Στον πόλεμο πολεμάς, δρας πριν σε σκοτώσουν.
Πόσο ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα συζητά, θα συζητά, θα συζητά και γύρω αυτοί θα πετάνε “βόμβες” και θα “σκοτώνουν” ό,τι κινείται… Όταν θα τελειώσει η συζήτηση ίσως να μην υπάρχει τίποτα έξω να παραμένει ζωντανό για να φωνάξει και να αντισταθεί…
Χρησιμοποιούν ό,τι πιο βρόμικο και αθέμιτο, πάρτε το χαμπάρι.
Με τον σταυρό στο χέρι πόσο ακόμα θα πορευόμαστε;
Είμαστε σε πόλεμο και δεν έχουμε πολύ χρόνο πριν σκοτώσουν πολλούς ανάμεσά μας…
