Ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, αλλά τον Αλέξη Τσίπρα αναζητούν όλοι τις τελευταίες ώρες, με όσα δραματικά συμβαίνουν στον Έβρο, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, με τους εκβιασμούς Ερντογάν, την εργαλειοποίηση της δυστυχίας χιλιάδων ανθρώπων, το αδιάφορο σφύριγμα της διεθνούς κοινότητας.
Γιατί ξέρουν ότι σε αντίστοιχες μεγάλες δυσκολίες στο πρόσφατο παρελθόν, ο Αλέξης Τσίπρας ως πρωθυπουργός ξεσήκωνε τη διεθνή κοινότητα και την έβαζε μπροστά στις ευθύνες της. Ακόμα και όταν ήταν μόνος εναντίον όλων των ακραίων νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης.
Γιατί ξέρουν ότι πάσχιζε να βρει τη λύση στο πρόβλημα και να θέσει καθέναν προ της ευθύνης.
Κι ας είχε απέναντί του όλο τον λαϊκισμό και την ακραία έκφραση του Μητσοτάκη, που δε στόχευε την ενίσχυση του λαϊκού και εθνικού συμφέροντος αλλά του προσωπικού – κομματικού. Ακόμα και σε εξαιρετικά επικίνδυνες καταστάσεις.
Σήμερα ο Μητσοτάκης είναι ο πρωθυπουργός, αλλά, υποκριτικά ή αληθινά, όλοι αναζητούν τον Τσίπρα.
Γιατί απλά τον Μητσοτάκη δεν τον εμπιστεύονται. Μέσα σε λιγότερο από 8 μήνες κατάφερε να κάνει τα πάντα για να φέρει το λαό και την Ελλάδα μπροστά σε ακραίες καταστάσεις και κινδύνους. Με τους άτολμους και χωρίς σχέδιο χειρισμούς του. Με κινήσεις που είχαν σχέση με το θυμικό ενός λαού κι όχι το συμφέρον του…
Ο Μητσοτάκης είναι πρωθυπουργός, αλλά τον Αλέξη Τσίπρα αναζητούν.
Γιατί, στην ουσία, εχθροί και φίλοι καταλαβαίνουν…
Και διακρίνουν τη θέση ευθύνης που σήμερα έχει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος, προφανώς, ουδέποτε θα πει ότι “εμπιστεύεται τον Ερντογάν περισσότερο από τον Έλληνα πρωθυπουργό” ή ότι η “Ελλάδα προκαλεί τον Ερντογάν”, όπως έλεγαν με περισσή ελαφρότητα οι στενοί συνεργάτες του Μητσοτάκη, όπως ο τότε γραμματέας της ΝΔ Αυγενάκης, χωρίς ποτέ να τους μαζέψει κανείς…
Candiot
