Είχαν συγκινήσει όλο το πανελλήνιο.
Ο λόγος για τα δύο παδιά, τον Γιάννη Σαμαρά και τον Γιάννη Νερολαδάκη, οι οποίοι ήταν οι πρωταγωνιστές του σποτ του Ημιμαραθωνίου Κρήτης.
Δείτε: «Άσε το κινητό, έλα να τρέξουμε!» – Το νέο εκπληκτικό βίντεο του Ημιμαραθωνίου Κρήτης
Ο Γιάννης Νερολαδάκης, ήταν το παιδάκι που έψαχνε παρέα να παίξει και τους έβλεπε όλους κολλημένους στα κινητά, ενώ ο Γιάννης Σαμαράς ήταν το τυφλό παιδάκι που του έκανε παρέα.
Σύμφωνα με την ανάρτηση ενός αθλητή που συμμετείχε στον Ημιμαραθώνιο Κρήτης, του κ. Γιάννη Βασαλάκη, τα δύο μικρά παιδιά έτρεξαν μαζί στον αγώνα. Τα δύο αγόρια γνωρίστηκαν στα γυρίσματα και έγιναν και πραγματικοί φίλοι, παρόλο που ο ένας ζει στην Αθήνα και ο άλλος στο Ηράκλειο.
Δείτε αναλυτικά την ανάρτηση του κ. Βασαλάκη:
«Γεια σου Γιάννη», του είπα όταν κάθισε με τους γονείς και τον αδελφό του στο διπλανό τραπέζι, στο ξενοδοχείο. Γύρισε προς το μέρος μου.
«Γεια! Έχουμε γνωριστεί;»
«Όχι, αλλά σε είδα στο βίντεο του Ημιμαραθωνίου. Είσαι φοβερός ηθοποιός!»
Έσκυψα προς το μέρος του. Για κάποιο περίεργο λόγο, περίμενα να αγγίξει το πρόσωπό μου. Όμως εκείνος έπιασε μόνο τα χέρια μου και ψηλάφισε τις ανοιχτές μου χούφτες.
«Ξέρεις», του έκανα, «κι εμένα Γιάννη με λένε. Είμαστε συνονόματοι». Το πρόσωπό του έλαμψε και χαμογέλασε. Μετά από κάποια ώρα ήρθε στο τραπέζι μας ψάχνοντας τον «κύριο Γιάννη». Υπέθεσα ότι θα αναζητούσε κάποιον από τους πρωταθλητές του Ημιμαραθωνίου που γνώρισε στο μεταξύ και εξεπλάγην όταν κατάλαβα ότι εννοούσε εμένα. Ήρθε κοντά μου: «Θέλεις να τρέξουμε μαζί αύριο;»
«Αν θέλω λέει; Φυσικά! Αλλά θα βάλεις τα δυνατά σου ε;», του απάντησα και τον αγκάλιασα.
Ο Γιάννης Σαμαράς είναι ένας εκ των δύο πρωταγωνιστών του σποτ που κυκλοφόρησε φέτος ο Ημιμαραθώνιος Κρήτης • Crete Half Marathon κάνοντας ακόμα και τις πέτρες να κλαίνε (δείτε το ΕΔΩ –> http://bit.ly/CreteHalf). Ο έτερος είναι ο Γιάννης Νερολαδάκης, το παιδάκι που έψαχνε παρέα να παίξει και τους έβλεπε όλους κολλημένους στα κινητά. Τα δύο αγόρια γνωρίστηκαν στα γυρίσματα και έγιναν και πραγματικοί φίλοι, παρόλο που ο ένας ζει στην Αθήνα και ο άλλος στο Ηράκλειο.
Την επόμενη μέρα, στην εκκίνηση των 200 μ. ΑΜΕΑ, στάθηκα πλάι στον Γιαννάκη και τη μητέρα του τη Mary, όταν είδα τον άλλο Γιάννη να έρχεται σφαίρα και να παίρνει θέση δίπλα στον φίλο του. Τρέξαμε όλοι παρέα. Ο Γιάννης δεν έβλεπε τα μπαλόνια, τον κόσμο, τα χρώματα. Όμως το ζούσε, με τις άλλες του αισθήσεις. Μύριζε τις μυρωδιές, ένιωθε τον χαρτοπόλεμο στο πρόσωπό του και το σφίξιμο στο χέρι του -εξίσου σπουδαίου- φίλου του, γευόταν τον αέρα, άκουγε τις φωνές και τα χειροκροτήματα και τις περιγραφές μας.
Χαμογελούσε συνεχώς.
Αυτά τα 200 μέτρα, δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
