Δυο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την θλιβερή ημέρα που δυο νεαρά παιδιά έχαναν τη ζωή τους στα Κουνουπιδιανά στο δρόμο έξω από το Πολυτεχνείο.
Δυο χρόνια σήμερα από το φρικτό τροχαίο της 17ης Αυγούστου του 2017 όπου δυο νέοι, ο Γιάννης και η Στέλλα άφηναν την τελευταία τους πνοή κι ενώ περπατούσαν αμέριμνοι μαζί με τον σκύλο τους στο κεντρικό δρόμο των Κουνουπιδιανών.
Η Στέλλα, φοιτήτρια Αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο Κρήτης και ο Γιάννης, επίσης φοιτητής που βρισκόταν στα Χανιά για διακοπές, είχαν βγάλει πρωινή βόλτα τον σκύλο τους, με το ρολόι να γράφει περίπου 6:30.
Κι ενώ περπατούσαν σε σημείο του δρόμου έξω από το Πολυτεχνείο στο οποίο όμως δεν υπήρχε πεζοδρόμιο, παρασύρθηκαν από διερχόμενο Ι.Χ. το οποίο οδηγούσε ένας 20χρονος τότε από την Γεωργία.
Και τα δυο παιδιά βρήκαν ακαριαίο θάνατο.
Με αφορμή την σημερινή θλιβερή επέτειο, η μητέρα της αδικοχαμένης Στέλλας συγκλονίζει με το μήνυμά της στο οποίο αναφέρει:
“ΔΥΟ χρόνια πέρασαν αστεράκι μου. Ακριβως από αυτή τη στιγμη…ΔΥΟ χρόνια χωρίς το γέλιο σου, χωρίς τη φωνή σου, τα πειράγματα σου, τις αγωνίες σου, τα δάκρυα σου, τις χαρές σου…
ΔΥΟ χρόνια χωρίς να μπορώ να σε αγγίζω, παρά μόνο στις φωτογραφίες…
ΔΥΟ χρόνια που σου μιλάω χωρίς να μου απαντάς, αλλά γνωρίζοντας την απάντηση σου… ΔΥΟ χρόνια που συναντώ τις φίλες σου και είναι σαν να εισαι πάντα στην παρέα…
ΔΥΟ χρόνια που εκεί που κλαίμε, ξαφνικά θυμόμαστε κάτι αστειο που είχες πει, ή είχες κάνει και γελάμε… Η ζωή μας, γεμάτη από αναμνήσεις… Μόνο που… να… υπάρχουν στιγμές που λυγίζω Στελλάκι μου κι ας ξερω ότι δεν σου αρέσει και θυμώνεις… Δεν το ελέγχω Στελλάκι μου… γιατί εγώ ΔΥΟ παιδιά γέννησα, ΔΥΟ παιδιά ανάθρεψα, για ΔΥΟ παιδιά καμαρώνω… ΔΥΟ παιδιά θαυμάζω…
Αλλά εδω και ΔΥΟ χρόνια, εσένα σε βλέπω μόνο με τα μάτια της ψυχής μου… Σε νιώθω, κλείνοντας τα μάτια, να με αγκαλιάζεις και να μου λες «μανουλίτσα μου»… Σε βλέπω με τον Γιάννη, τα ΔΥΟ σας, χέρι χέρι, να συζητάτε και να γελάτε ευτυχισμένα…”