Η υφυπουργός Εργασίας που πανηγύριζε για τη μείωση των μισθών και χλεύαζε τον αγώνα κατά της χούντας! (βίντεο)

Η νέα υφυπουργός Εργασίας, Δόμνα Μιχαηλίδου, μπορεί να μην πήρε τον λόγο, χθες, κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης-παραλαβής, αλλά στο παρελθόν έχει δώσει δείγματα γραφής τόσο για τις θεωρήσεις της ως προς τα εργασιακά θέματα αλλά και τις απόψεις της για ιστορικά ζητήματα όπως αυτό του αντιδικτατορικού αγώνα…

Καλεσμένη σε τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΙ τασσόταν υπέρ της μείωσης του μισθολογικού κόστους στο οποίο μάλιστα απέδιδε την δήθεν ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα έλεγε: «Η Ελλάδα μεταξύ 2013-2014 ήταν πρωταγωνίστρια στις μεταρρυθμίσεις και στις μεταρρυθμίσεις ανταγωνιστικότητας και σύμφωνα με στοιχεία από τον ΟΟΣΑ και σύμφωνα με στοιχεία από την Παγκόσμια Τράπεζα, είχαμε πάρα πολύ μεγάλη άνοδο της ανταγωνιστικότητας. Γιατί με τις θυσίες του ελληνικού λαού, καταφέραμε να μειώσουμε πάρα πολύ το κόστος εργασίας. Το εργασιακό μπήκε σε ένα πλαίσιο πιο ευέλικτο, το μισθολογικό μπήκε σε ένα πλαίσιο πολύ πιο σκληρό, οπότε καταφέραμε να μειώσουμε το κόστος εργασίας».

Αυτό που δεν μας είπε η νέα υφυπουργός Εργασίας είναι ότι το μισθολογικό κόστος συρρικνώθηκε εξαιτίας της θέσπισης του ντροπιαστικού υποκατώτατου μισθού, την άλωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, την αύξηση της ημιαπασχόλησης και την εκτόξευση της μαύρης και αδήλωτης εργασίας.

Η Δόμνα Μιχαηλίδου μάλιστα, ολοκλήρωσε το επιχείρημά της προσθέτοντας ότι αυτή η λαμπρή ανοδική πορεία της ανταγωνιστικότητας της χώρας ανακόπηκε από την ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Το 2015-2016 αυτή η πρόοδος σύμφωνα και με τον ΟΟΣΑ και την Παγκόσμια Τράπεζα, είχαμε μια όχι μόνον στασιμότητα, όχι μόνον μια καθίζηση, αλλά πήγαμε πίσω από το 2012». Αν δεν θυμάται, να της θυμίσουμε ότι το 2012 κυβερνούσε το κόμμα το οποίο εκπροσωπεί σήμερα.

Play Video

Η Δ. Μιχαηλίδου βέβαια, ως στέλεχος της δεξιάς, φαίνεται να έχει αλλεργία στην ιστορία της Αριστεράς. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Τσακυράκη με τίτλο «Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;», τον Απρίλιο του 2018, τοποθετήθηκε με εριστικά και υβριστικά σχόλια μιλώντας για «αγιοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα» και χαρακτηρίζοντας «ψυχικά νοσούντες» όλους όσοι τάσσονται υπέρ αυτού του αγώνα.

Συγκεκριμένα είπε: «Εχουμε μία αγιοποίηση του αγώνα της δικτατορίας, η οποία ουσιαστικά έγινε επειδή δεν έγινε ο αγώνας την ώρα που έπρεπε να γίνει. Αρα έχουμε μία σχέση η οποία καταρρίπτει τις διαστάσεις που της ανήκουν (;), αυτή της αντίστασης και παίρνει διαστάσεις υπερβολής, όπως αυτή της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Το δεύτερο κομμάτι της πρότασης το οποίο με ανησυχεί και με προβληματίζει από προσωπική εμπειρία έχει σχέση με τη μετατροπή σε βαθειά ψυχική νόσο, η οποία πολύ φοβάμαι ότι είναι μία μετατροπή σε μια συλλογική ψυχική νόσο, διότι έχει δημιουργηθεί αυτό το συλλογικό αφήγημα μέσα από τη συλλογική μνήμη αυτής της ιστορικότητας. Ακούω συνέχεια “ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς”, “ιστορικός αγώνας” και αναρωτιέμαι για ποια ιστορία μιλάμε, ποιος έγραψε αυτή την ιστορία; Την έγραψαν αυτοί οι άνθρωποι των οποίων η απώλεια του αισθήματος Δικτατορίας (;) είναι αντίστοιχο με μια απώλεια δικού τους ανθρώπου; Και ποιοι; Αυτοί οι οποίοι είναι οι ψυχικά νοσούντες; Και εκεί πέρα βάζω τη δική μου εμπειρία από διάφορους θείους που είχα στη Μακρόνησο και γηραιότερους φίλους των γονιών μου, οι οποίοι ποτέ δεν χρησιμοποίησαν, προφανώς για τον εαυτό τους αλλά και για κανέναν άλλον αυτή την έκφραση: “ιστορικό στέλεχος”, “ιστορικός αγώνας”. Οπότε η έκβαση (;) αυτής της συλλογικής μνήμης φοβάμαι ότι φανερώνει μία συλλογική ψυχική νόσο παρά μια μεμονωμένη».