Ναι, είναι μεγαλειώδης η κρητική δημοσιογραφία. Και βγάζει τον σκασμό σε όσα συμβαίνουν γύρω της, καθώς είναι μπουκωμένη, στο μεγαλύτερο μέρος της. Δε θα δείτε ποτέ, για παράδειγμα, μια κριτική λέξη για τον άγιο Σταύρο, τον περιφερειάρχη Κρήτης.
Ως άγιος ο Σταύρος (σήμερα διαβάσαμε ότι… είναι και καλός γαμπρός για ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) τα λύνει όλα, τα μαχαιρώνει όλα,
Έχει καμιά σημασία πως η Κρήτη των τελευταίων 8 χρόνων είναι ίδια και χειρότερη της προηγούμενης δεκαετίας;
Έχει καμιά σημασία που εργολαβίες εκατομμυρίων βγαίνουν με φωτογραφικό τρόπο ή αλλάζουν όρους και αμοιβές μετά την ολοκλήρωση των φωτογραφικών διαδικασιών; Έχει καμιά σημασία που τέτοιες διαδικασίες ακυρώνονται από την Αποκεντρωμένη ως παράνομες ή που η εισαγγελία καλεί για εξηγήσεις τον μεγάλο αρχηγό κι εκείνος πηγαίνει, Σάββατο βράδυ από την πίσω πόρτα για τον φόβο “κακού ματιού”;
Έχει καμιά σημασία που η περιφέρεια Κρήτης έχει μετατραπεί σε ένα άντρο προστασίας όλων εκείνων των επί δεκαετίες καθεστωτικών, που σύχναζαν στα υπουργικά γραφεία και μπλέχτηκαν σε χοντρές υποθέσεις με μίζες; ‘Η μήπως έχει σημασία ότι η περιφέρεια έχει γίνει ένα γραφείο προεκλογικής προετοιμασίας του μεγάλου αρχηγού (όπου και με όποιον κι αν πάει), μοιράζοντας σε απίθανους φορείς και τύπους κρατικό χρήμα “για να είναι δίπλα του”;
Δεν υπάρχουν όλα αυτά για τα περισσότερα μέσα.
Κι όχι μόνο δεν υπάρχουν, επειδή άλλοι, εμείς δηλαδή, τα προβάλουν με στοιχεία, θέτοντας ερωτήματα και απορίες για τα πώς και τα γιατί της προσέγγισης Αρναουτάκη στον ΣΥΡΙΖΑ, αυτοί οι κάποιοι είναι από γραφικοί έως “παλαιοημερολογίτες της αριστεράς” που μάχονται τον “περιζήτητο γαμπρό”! (Αχ, αυτή την κουβέντα περί “παλαιοημερολογιτών της αριστεράς του 4%, μου την πρωτοπέταξε τον Δεκέμβριο του 2016 στο “Ατλαντίς” ο εξοργισμένος από τη δημοσιογραφία μου, γαμπρός! Αχ, πώς προδίδεται η γραμμή…)
Άφεριμ, εφέντες!
Τα μπουκωμένα στόματα πώς να μιλούν;
Candiot
