Αναρωτιέμαι ποιος ή ποιοι είναι εκείνοι που προσπαθούν να ανοίξουν την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ στο παλαιοκομματικό σύστημα του ΠΑΣΟΚ στην Κρήτη; Όταν μιλάμε για το παλιό σύστημα και τους πρωταγωνιστές του στο νησί σίγουρα το όνομα του νυν περιφερειάρχη Κρήτης, Σταύρου Αρναουτάκη, φιγουράρει κάπου μπροστά… Βέβαια εκείνος ξέρει καλά την τέχνη, τη μια να φωτογραφίζεται αγκαλιά με τη Φώφη και να καταγγέλλει την κυβέρνηση για τον ΒΟΑΚ, την άλλη να σπεύδει να δώσει διαπιστευτήρια στον Κυριάκο και την άλλη να φωτογραφίζεται δίπλα στον Αλέξη…
Α, κι όταν χρηματοδοτεί το Ίδρυμα Μητσοτάκη, η Ντόρα τον χαρακτηρίζει “περιφερειάρχη της καρδιάς της”…
Γνωστά αυτά.
Αναρωτιέμαι όμως και πάλι, ποιος “περνά” τον Αρναουτάκη στον Αλέξη Τσίπρα;
Γιατί αυτές οι σκέψεις; Επειδή όταν ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε πριν από λίγο στη συνέντευξη Τύπου της Θεσσαλονίκης για το
Ερωτηθείς ποιους θα στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές και ειδικότερα σε ερώτημα για την Κρήτη, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι “η Κρήτη έχει έναν περιφερειάρχη εξαιρετικά ικανό με αποδεδειγμένα σημαντικό έργο”!
“Είναι ένα από τα πρόσωπα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε με θετικό τρόπο να συνεργαστεί για να οικοδομήσει προϋποθέσεις μιας πλατιάς πλειοψηφίας”, είπε και πρόσθεσε: “Σε κάθε περίπτωση τις αποφάσεις ιδίως για τις Περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους θα τις πάρει η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ”.
Ναι, πλατιά πλειοψηφία, αλλά σε ποια βάση και με ποιο στόχο, Αλέξη;
Τώρα, αν ρωτούσα τα στοιχεία της “εξαιρετικής ικανότητας” και του “αποδεδειγμένα σημαντικού έργου”, θα είχα ελπίδα να πάρω καμιά απάντηση;
Να προσθέσω κι ένα ακόμα ερώτημα: η (α)διαφάνεια, οι αυλές, ο ολοήμερος και ολονύχτιος πόλεμος της περιφέρειας και των στελεχών της σε ό,τι σχετίζεται με την κυβέρνηση Τσίπρα και τις επιλογές της, δεν παίζουν κανένα ρόλο; Ή αυτά οι γύρω από τον Αλέξη δεν θέλουν να τα ξέρουν και να τα λένε;
Με τη σημερινή πλέον αναφορά του πρωθυπουργού δεν βλέπω πώς η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα στηρίξει Αρναουτάκη στην Κρήτη (εκτός αν προλάβει η ΝΔ και κάνει ανακοίνωση).
Ας μπει λοιπόν στη διαδικασία, αλλά ο κολυμβητής πρέπει να κρίνεται όχι πώς πέφτει στο νερό, αλλά όταν βγαίνει…
Εδώ είμαστε.
Candiot
