Του Γιώργου Λακόπουλου
Πολιτικοί παρατηρητές συγκλίνουν: η απομάκρυνση του Πάνου Καμμένου από την κυβέρνηση, έγινε δεκτή με ένα «ουφ» ανακούφισης από τη δημοκρατική κοινή γνώμη. Η ιστορία φυσικά θα κρίνει αν το 2015 ο Αλέξης Τσίπρας είχε και άλλες επιλογές για να πάρει πραγματική υπόσταση η επιλογή των πολιτών να φέρουν -για πρώτη φορά στην πορεία του νέου ελληνικού κράτους- την Αριστερά στην κυβέρνηση.
Πολλοί συνυπολογίζουν ότι εκείνη την περίοδο από τη μια είχε στηθεί μια οργανωμένη παγίδα για να καταστήσει παρένθεση αυτή την ιστορική εξέλιξη και από τον άλλη ο Τσίπρας είχε στις γραμμές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του από σούργελα και σαλεμένους, μέχρι αντιευρωπαίους, ιδεοληπτικούς και παρακμιακούς.
Οι ίδιοι παρατηρητές συμφωνούν ότι η κεντρική επιδίωξη αυτής της -δημητροφικού χαρακτήρα- επιλογής δικαιώθηκε. Η Αριστερά επιβίωσε ως κυβέρνηση. Ο ίδιος ο Τσίπρας έκανε λάθη, έμαθε, άλλαξε και όταν πήρε εκ νέου τη λαϊκή εντολή που ζήτησε πέτυχε τους στόχους της χώρας. Ήτοι να διασωθεί ό,τι ήταν δυνατό από τη χρεοκοπία που προκάλεσαν οι προηγούμενοι.
Να εξυγιανθεί ο δημόσιος βίος από τη σήψη και τη χειραγώγηση της πολιτικής από τους «νταβατζήδες». Να βγει από το Μνημόνιο για να βαδίσει εκ νέου προς την ευημερία. Να αποκτήσει το κύρος της διεθνώς και να κλείσει μεγάλες εκκρεμότητες όπως το Μακεδονικό.
Αυτά επιτεύχθηκαν και με την κοινοβουλευτική στήριξη του Καμμένου. Μπορεί να έτρεμε το φυλλοκάρδι των Ελλήνων όσο ήταν υπουργός Άμυνας, αλλά δεν παρεμπόδισε αυτή την πολιτική που ήταν η βασική κατεύθυνση της κυβέρνησης που αναδείχθηκε τον Σεπτέμβριο τη 2015. Και εντίμως ο Αλέξης Τσίπρας του το απέδωσε.
«Πάμε παρακάτω»
Σε συζητήσεις των ημερών σε διάφορους πολιτικούς κύκλους σημειώνεται τι είδους πολιτικός είναι ο Καμμένος και η ποιότητά του ως δημόσιο πρόσωπο. Κάποιοι εκτιμούσαν ότι θα μπορούσε να βελτιωθεί μέσα από τη σύμπραξη με την Αριστερά. Προφανώς, αλλά δεν το έκανε.
Αντίθετα το τελευταίο εξάμηνο ήταν πολλοί όσοι διέκριναν ότι η τοξικότητα της δραστηριότητάς του αποκτούσε στοιχεία θεσμικής παρεκτροπής: υπουργός διαφωνεί με την κυβέρνηση και δεν παραιτείται, αλλά αντίθετα τείνει να την εκβιάζει.
Από κυβερνητικά στελέχη τονίζεται ότι η ανοχή του Πρωθυπουργού υπήρξε ίσως μεγαλύτερη από όσο θα περίμενε κανείς, αλλά εν πάση περιπτώσει αυτό το κεφάλαιο έκλεισε. Άλλωστε κατά την εκτίμησή τους στο επόμενο διάστημα ο Καμμένος θα αναδειχθεί σε πολέμιο του Τσίπρα ίσως με αθέμιτους τρόπους. Θεωρούν ότι ήταν «παραληρηματική η εμφάνισή του στη συνέντευξη,του είναι μεταβατικό στάδιο», αλλά δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία και σημειώνουν «πάμε παρακάτω».
Αυτό το παρακάτω -κατά την κρίση τους- είναι ήδη διακριτό και βρίσκεται στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα: είναι η ανασυγκρότηση της Δημοκρατικής Παράταξης- με το εύρος που της έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου υπό τον ορισμό «δημοκρατικές δυνάμεις». Πρακτικά με τη δημιουργία της νέας μεγάλης Κεντροαριστεράς με κεντρικό άξονα το ΣΥΡΙΖΑ και ριζοσπαστικό πρόγραμμα μεταμνημονιακής διακυβέρνησης.
Νέα Κεντροαριστερά και νέα Κεντροδεξιά
Επικεφαλής της νέας Κεντροαριστεράς θεωρούν αυτονόητο ότι θα τεθεί ο Αλέξης Τσίπρας για προφανείς λόγους, αλλά και γιατί το κόμμα του είναι το μεγαλύτερο. Με αυτή την ιδιότητα θεωρούν χρέος του πλέον να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ενοποίηση του δημοκρατικού χώρου και την εκλογική του συμπόρευση «για να ανακοπεί η προσπάθεια παλινόρθωσης της Δεξιάς και της διαπλοκής».
Έμπειροι πολιτικοί από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τη ΝΔ διακρίνουν και μια νέα διάσταση στις εξελίξεις: η συγκρότηση της Νέας Κεντροαριστεράς θα λειτουργήσει για το πολιτικό σύστημα ως Νέα Μεταπολίτευση και θα αναγκάσει και τις δυνάμεις της συντηρητικής παράταξης να διαμορφώσουν τη Νέα Κεντροδεξιά.
Έτσι προβλέπουν ότι θα αποκτήσει νέα δυναμική ο δημόσιος βίος. Κατά το πρότυπο που διαμορφώθηκε το 1974, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησαν πίσω τα κόμματα προέλευσής τους και ίδρυσαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Άσχετα αν τα αλλοίωσαν κάποιοι από τους επιγόνους τους.
Σε κάθε περίπτωση το τέλος της συγκυβέρνησης με τον Καμμένο συνιστά τομή για τις πολιτικές εξελίξεις. Πρόσωπα που υπολογίζουν στην προσωπική του εμβέλεια, θεωρούν ότι έχει καθήκον να δώσει ισχυρό βηματισμό στην Κεντροαριστερά ως φυσικός επικεφαλής της. Θεωρούν ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν και είναι ορατές, είτε βρεθεί τις επόμενες μέρες νέα πλειοψηφία στη σημερινή Βουλή, είτε προκύψουν προδότες στις εκλογές.
Να αρχίσει με τον Τίμερμανς και τον…Ανδρέα
Τις πολιτικές προϋποθέσεις θα δημιουργήσει ο ίδιος με πρωτοβουλίες που θα υποχρεώσουν κόμματα και πρόσωπα σε ολόκληρη την αντιδεξιά παράταξη να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα ίδια πρόσωπα επιμένουν ότι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να το κάνουν, ιδιαίτερα από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ για ορισμένα πρώην στελέχη του οποίου σχολιάζουν: «όσοι εκλιπαρούν τον Μητσοτάκη είναι από καιρό αποσυνάγωγοι»
Εκ των πραγμάτων, πάντως, ο Πρωθυπουργός θα έχει τώρα διαδοχικές ευκαιρίες να δείξει τις προθέσεις του και να σηματοδοτήσει αυτή την πορεία. Ακόμη και η συγκέντρωση της πρωτοβουλίας για την Κεντροαριστερά στο Μέγαρο Μουσικής εντάσσεται σ’ αυτό το πλαίσιο.
Για πολλούς -και από την κυβέρνηση- η πρώτη κίνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι να ανακοινώσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποστηρίξει για πρόεδρο της Κομισιόν τον υποψήφιο των Ευρωσοσιαλιστών Φρανς Τίμερμανς. Και να ζητήσει από τον Σταύρο Θεοδωράκη να κάνει το ίδιο.
Οι ίδιοι κρίνουν ότι θα έχει ιδιαίτερη επίδραση στη διαμόρφωση συνθηκών πανδημοκρατικής στρατιάς αν ο Πρωθυπουργός καλέσει Νίκο Βούτση να ανακηρύξει η Βουλή το 2019 «Έτος Ανδρέα Παπανδρέου» με την αφορμή των εκατό ετών από τη γέννησή του.
Η επικαιρότητα που θα διαμορφωθεί σε εκδηλώσεις προς τιμή του θα τον καταστήσει κατά κάποιο τρόπο «συνιδρυτή» της νέας Κεντροαριστεράς και θα της προσδώσει δυναμική να διαδραματίσει στη χώρα ρόλο αντίστοιχο με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ.
Πηγή: Ανοιχτό Παράθυρο
